باشى و اگر ديدى خون را و زياده از مقدار درهم باشد و نشسته باشى و در آن جامه نماز بسيار كرده باشى اعاده كن هر نمازى را كه در اين جامه كرده باشى و خون مثل منى و بول نيست پس حضرت حرف منى را فرمودند و مبالغه بسيار در ازاله آن فرمودند چون اكثر عامه منى را پاك مىدانند و فرمودند كه ازاله منى يا حكم نجاست آن سختتر از بول است و نيز فرمودند كه اگر منى را پيش از نماز به بينى يا بعد از نماز به بينى نمازها را اعاده مىكنى هر چه را با منى كرده باشد و اگر در جامه ملاحظه كرده باشى و نديده باشى و نماز كرده باشى اعاده بر تو لازم نيست و هم چنين است حكم بول.
و آن چه در اين حديث وارد است از ملاحظه و عدم آن در احاديث حسن كالصحيح و قوى كالصحيح چند نيز وارد شده است و دلالت مىكند بر آن كه اگر شخصى نجاست منى را فراموش كند نماز را اعاده مىكند در وقت و خارج و در خارج وقت را حمل بر استحباب مىبايد كرد چنانكه احاديث صحيحه گذشت بلكه در وقت نيز على الظاهر از اخبار صحيحه و دلالت مىكند بر آن كه جاهل نجاست منى اگر ملاحظه كرده باشد اعاده نمىبايد كرد در وقت و خارج و اگر ملاحظه نكرده باشد در هر دو صورت اعاده مىكند و اين اعاده نيز محمولست بر استحباب چنانكه گذشت احاديث صحيحه در عدم اعاده جاهل و اگر در وقت به بيند اعاده احوط است در همه نجاسات خصوصا در منى و بول و احوط آنست كه اگر ملاحظه نكرده باشد اعاده كند در وقت و خارج در منى و بول خصوصا هر گاه او را شكّى به همرسد در نجاست و ملاحظه نكرده باشد و اين در صورتيست كه غسل جنابت كرده باشد اما منى را رعايت نكرده باشد خصوصا در احتلام كه بسيار است كه بسيار جائى را نجس مىكند خصوصا هر گاه زير جامه نپوشيده باشد اما اگر محتلم شده باشد و غسل نكرده باشد