لوامع صاحبقرانی جلد 3

فى الثّوب علىّ و انا فى الصّلاة فقال ان رايته و عليك ثوب غيره فاطرحه و صلّ فى غيره و ان لم يكن عليك ثوب غيره فامض فى صلاتك و لا اعاده عليك ما لم يزد على مقدار درهم فان كان اقلّ من درهم فليس بشي‏ء رايته او لم تره و اذا كنت قد رايته و هو اكثر من مقدار الدّرهم فضيّعت غسله و صلّيت فيه صلوات كثيرة فاعد ما صلّيت فيه و ليس ذلك بمنزلة المنيّ و البول ثمّ ذكر (صلوات اللَّه عليه) المنىّ فشدّد فيه و جعله اشدّ من البول ثمّ قال (صلوات اللَّه عليه) ان رأيت المنىّ قبل او بعد فعليك الاعادة اعادة الصّلاة و ان أنت نظرت فى ثوبك فلم تصبه و صلّيت فيه فلا اعادة عليك و كذلك البول)

(1).

و بسند كالصحيح بلكه صحيح بطرق متعدده و چون اين سند به علا مى‏رسد و صدوق اسانيد صحيح دارد به علا و به برقيان احمد و محمد و كلينى بسند حسن كالصحيح روايت كرده است و شيخ بعضى را از كلينى روايت كرده است و حكايت بول و منى را بسند صحيح از محمد بن مسلم روايت كرده است و اين مضمون نيز در فقه رضوى هست و عمل علما نيز بر اين حديث است الّا در تتمه حكايت منى و بول.

حاصل آن كه محمد مى‏گويد كه عرض نمودم به خدمت حضرت امام محمد باقر (صلوات اللَّه عليه) كه هر گاه خون در جامه باشد كه پوشيده‏ام و در نماز مطلع شدم بر آن چه كنم حضرت فرمودند كه اگر خون را به بينى و جامه ديگر پوشيده باشى كه ساتر عورت باشد آن جامه را بينداز و در جامه ديگر كه پوشيده نماز كن و اگر جامه ديگر نداشته باشى و همين جامه ساتر عورتت باشد نماز را اتمام كن با اين جامه خونين مادامى كه خون زياده از درهم نباشد بحسب سعت پس اگر كمتر از درهم باشد قصورى ندارد و خواه ديده باشى و خواه نديده‏