هر گاه شيرى متوجّه شود و ترسى كه اگر صبر كنى نمازت فوت شود
(و قال فيها اذا تعرّض لك سبع و خفت فوت الصّلاة فاستقبل القبلة و صلّ صلاتك بالإيماء و ان خشيت السّبع و تعرّض لك فدر معه كيف دار و صلّ بالإيماء)(1)و پدرم در رساله ذكر كرده بود و عبارت فقه رضويست كه هر گاه شيرى متوجّه شود و ترسى كه اگر صبر كنى نمازت فوت شود پس رو بقبله كن و نماز را به ايماء كن اگر دور باشد و اگر از آن ترسى و نزديك شده باشد پس بكرد با او هر طرفى كه بگردد و نماز را به ايماء بكن حاصل آنست كه هر نحوى كه ممكن باشد نماز مىكند و بالخاصية شيراز برابر نمىآيد و اگر كسى پشت بان كند يا بگريزد متوجّه مىشود و اگر روبروى او كند يا از خوف يا به سبب حياء متعرّض آدمى نمىشود در اين صورت روى شير قبله خواهد بود چنانكه در سابق سر چهارپا بود و چنانكه در آينده سينه كشتى و هم چنين روى واعظ قبله است و هم چنين موعوظ.(و روى انّه اذا عصفت الرّيح بمن فى السّفينة و لم يقدر على ان يدور إلى القبلة صلّى إلى صدر السّفينة)(2)و در روايتى وارد شده است كه هر گاه بادى بوزد كه طوفان شود و خوف آن باشد كه كشتى و هر چه در آنست غرق شود و نتواند كه بگردد بقبله نماز كند و رو كند به سينه كشتى و اين عبارت نيز عبارت فقه رضوى است.
واعظ قبله متعظ است
(و قال النّبي (صلّى الله عليه وآله وسلّم) كلّ واعظ قبلة و كلّ موعوظ قبلة للواعظ يعنى فى الجمعة و العيدين و صلاة الاستسقاء فى الخطبة يستقبلهم الامام و يستقبلونه حتّى يفرغ من خطبته)(3)و منقولست به سندى
لطفا منتظر باشید ...
