(و قال (صلوات اللَّه عليه) انّي لا عجب ممّن ياخذ فى حاجة و هو على وضوء كيف لا تقضى حاجته و انّي لا عجب ممّن ياخذ فى حاجة و هو معتمّ تحت حنكه كيف لا تقضى حاجته)(1)و منقولست از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) بسند كالصحيح كه فرمودند كه من تعجّب دارم از كسى كه شروع كند در كارى كه احتياج به آن داشته باشد و با وضو باشد چگونه حاجت او بر آورده نشود و به درستى كه تعجب دارم از كسى كه شروع كند در حاجتى و او با عمامه با حنك باشد چگونه حاجت او بر آورده نشود يعنى مىبايد كه البته در اين دو صورت حاجة او بر آورده شود مگر كسى كه بسيار بد باشد و كارهاى بد بسيار كرده باشد كه آنها سبب عدم قضاء حاجت او شده باشد و چون شيخ جزو اول حديث را از عبد اللَّه بن سنان روايت كرده است و طريق صدوق بكتاب او صحيح است ظاهرش صحّت حديثست اگر چه حكم صدوق بصحّت آن كافى است.(و قال النّبيّ (صلّى الله عليه وآله وسلّم) الفرق بين المسلمين و المشركين التلحّي بالعمائم)(2)و از حضرت سيّد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) منقول است فرق ميانه مسلمانان و كافران تحت الحنك عمامهها بود هر كسى كه تحت الحنك داشت عمامه او مسلمان بود و هر كه عمامه تحت الحنك نداشت علامت كفر بود و باين علامت مسلمانان از كافران ممتاز بودند چنانكه اليوم ميان اهل هند شايع است كه قباى مسلمانان از دست راست بسته مىشود و كفار از دست چپ و ظاهر مىشود كه مىبايد امتيازى بوده باشد ميان مسلمان و كافر تا مسلمانان از همه وجهى اجتناب از كفار كنند و سلام به ايشان نكنند و اگر آنها سلام كنند در جواب ايشان عليك بگويند و ملاقات به رطوبت با ايشان نكنند و پوست و
لطفا منتظر باشید ...
