مقدار محل سجده‏ - لوامع صاحبقرانی جلد 3

و مع هذا منقولست در موثق از حضرت امير المؤمنين (صلوات اللَّه عليه) كه فرمودند كه مجزى نيست نمازى كه نرسد بينى به آن چه پيشانى به آن مى‏رسد.

و در حديث حسن كالصحيح از عبد اللَّه بن مغيره از شخصى از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) منقولست كه فرمودند كه نماز نيست كسى را كه نرسد بينى او به آن چه مى‏رسد بان پيشانى او و اين اعم است از زمين يا چيزى كه در زمين روييده باشد و قريب باين است حديث موثق ديگر از آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) پس احوط آنست كه ترك نكنند بينى بر خاك ماليدن را در سجود و ظاهرا هر جاى بينى كه برسد كافى باشد و جمعى گفته‏اند كه مى‏بايد كه ميان بينى كه استخوانست برسد و اگر ميان و سر بينى هر دو برسد نور على نور است و عبارت صدوق احتمال وجوب و استحباب دارد و اجمال كه توقف باشد اظهر است و قصد قربت بان اسلم است و اللَّه تعالى يعلم.

مقدار محل سجده‏

(و يجزئك فى وضع الجبهة من قصاص الشّعر إلى الحاجبين مقدار درهم)(1)

و در فقه رضوى و رساله على مذكور است كه كافى است ترا در گذاشتن پيشانى از رستنگاه مو تا ابروها مقدار يك درهم.

و كلينى در حسن كالصحيح از زراره از حضرت امام محمد باقر (صلوات اللَّه عليه) روايت كرده است كه فرمودند كه پيشانى تمام از رستنگاه موى سر تا ابروها موضع سجود است پس هر جزوى از اجزاى پيشانى كه به زمين رسد مقدار يك درهم و مقدار طرف أنمله مجزى و كافى است و از اينجا استدلال كرده‏اند علما كه درهم وافى و بغلى مقدار بند انگشت است و احتمال بند انگشت مهين و غير آن دارد و چون متعارف درهم آن بوده است كه مدور باشد انگشت مهين به تدوير اقربست و اگر سبابه را اعتبار كنند رعايت آن مى‏كنند كه عرض آن نيز مثل طولش باشد يا قطرش مقدار طول سبابه باشد و بنا بر اين‏