اذان و اقامه بلند باشد - لوامع صاحبقرانی جلد 3

و كان اجرك فى ذلك اعظم)(1)

و به اسانيد صحيحه منقولست از زراره از حضرت امام محمّد باقر (صلوات اللَّه عليه) كه فرمودند كه كافى نيست ترا از اذان مگر آن چه خود بشنوى آن را يا بفهمى آن را در مانند تقيه و ممكن است كه ترديد از راوى باشد كه نداند كه حضرت اسمعته فرموده است يا فهّمته نفسك و ظاهر ساز الفات و هاآت را بلكه بعد از اين خواهد آمد كه همه حروف را درست بگويد و ليكن اكثر مردمان همزه و الف و ها را سهل مى‏گيرند حضرت اينها را فرمودند با آن كه در اذان شصت و پنج و در اقامه شصت و شش همزه و الف‏هاست كه رعايت اينها مى‏بايد كرد و بحسب تجربه يافته‏ايم كه هر كه در صد و سى و يك جا رعايت كند كه خوب گفته شود البته رعايت باقى نيز خواهد كرد و اين عدد موافق اذان مشهور است اما موافق آن چه صدوق و غيره و ترجيح داده‏اند كه تكبير اقامه نيز چهار است صد و سى و نه موضع مى‏شود كه اظهار مى‏بايد كرد و صلوات فرست بر نبى (صلّى الله عليه وآله وسلّم) هر مرتبه كه خود نام حضرت را ببرى يا كسى اسم حضرت را نزد تو ببرد در اذان يا غير آن و از اين صحيحه فهميده‏اند وجوب صلوات را هر مرتبه كه نام حضرت برده شود و ليكن مبناى اين استدلال بر آنست كه امر از جهة وجوب باشد و هر چند آواز تو بلندتر باشد بى آن كه خود را به تعب اندازى بيشتر خواهند شنيد و اجر تو عظيم‏تر خواهد بود پس ظاهر شد كه اقل مرتبه اذان آنست كه خود بشنود و لازم نيست در تحقق اذان كه ديگرى بشنود هر چند وضع اذان از جهة اينست كه ديگران بشنوند و بدانند كه وقت داخل شده است و اكثرش آن مقدار است كه خود را آزار ندهد پس جمعى كه عادت كرده‏اند بانكه اذان را بلند گويند و آزار نيابند هر چند بلندتر گويند بهتر خواهد بود چنانكه خواهد آمد.

اذان و اقامه بلند باشد

(و سال معاوية بن وهب ابا عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) عن الاذان فقال‏