نماز در لباسى كه دست اهل كتاب بر آن ماليده باشد - لوامع صاحبقرانی جلد 3

مى‏توان شد به احاديث بسيار مانند مو و پشم و كورك و استخوان و دندان و شاخ و سم و پر پنير مايه و تخمى كه پوست بالاى آن بسته باشد و خواهد آمد تفصيل اينها در باب اطعمه.

(و سئل الصّادق (صلوات اللَّه عليه) عن قول اللَّه عزّ و جلّ لموسى (عليه السلام) «فَاخْلَعْ نَعْلَيْكَ إِنَّكَ بِالْوادِ الْمُقَدَّسِ طُوىً» قال كانتا من جلد حمار ميّت)(1)

و بسند موثق كالصحيح يا صحيح منقولست از يعقوب كه از آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) سؤال كردند از تفسير قول خداوند تعالى كه به موسى فرمود كه بكن كفشها را كه در وادى مقدسى كه پر است از خير و بركت الهى غرض از كندن كفشها چه بود حضرت فرمودند كه از پوست خر مرده بود و در وقت مناجات و نماز نمى‏بايد كه با پوست ميته نماز و مناجات كند و در حديثى وارد است كه از جهت رعايت ادب بود چنانكه سنت هست كه پا برهنه داخل حرم و مسجد الحرام شوند و منقول است كه حضرت سيد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) در شب معراج كه به عرش رسيد خواست كه رعايت ادب بكند و كفش را بكند خطاب رسيد كه مكن تا عرش من به كفش تو مشرف كرد.

و در حديثى وارد است كه مراد از نعلين غم زن و غم فرعون بود و خطاب رسيد كه اين دو غم را در وقت مناجات از دل بيرون كن و بعضى گفته‏اند كه فكر زن و فرزند يا فكر دنيا و عقبى چون وقت قرب مولى بود و غم بدن و روح و امثال اينها گفته‏اند و مستبعد نيست كه همه صحيح باشد و اين حديث دلالت مى‏كند بر آن كه شريعت سابق حجّت است مگر علم به نسخ آن بهم رسد و اللَّه تعالى يعلم.

نماز در لباسى كه دست اهل كتاب بر آن ماليده باشد

(و سئل أبو جعفر (صلوات اللَّه عليه) و ابو عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) فقيل لهما انّا نشترى ثيابا يصيبها الخمر و ودك الخنزير عند حاكتها