(و نهى رسول اللَّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم) عن البزاق فى القبلة)(1)و نهى كرد آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) از آب دهن انداختن به جانب قبله و احاديث در اين باب گذشت و مذكور شد كه بر سبيل كراهت است و منافات دارد با تعظيم قبله.(و راى (صلوات اللَّه عليه) نخامة فى المسجد فمشى إليها بعرجون من عراجين ارطاب فحكّها ثمّ رجع القهقرى فبنى على صلاته و قال الصادق (صلوات اللَّه عليه) و هذا يفتح من الصّلاة ابوابا كثيرة)(2)و منقولست كه حضرت سيّد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) آب بينى را ديد كه در مسجد انداخته بودند حضرت شاخى از شاخهايى كه خوشه رطب است برداشتند و پيش رفتند و آن نخامه را از ديوار مسجد تراشيدند و از پشت برگشتند و از آنجايى كه گذاشته بودند نماز را تمام كردند و حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) فرمودند كه اين فعل حضرت دلالت مىكند بر مسائل بسيارى كه متعلق به نماز است از آن جمله مثل برداشتن آن شاخ و رفتن و تراشيدن و برگشتن فعل كثير نيست و اگر اين افعال فى نفسها خوب نباشد از جهت تعظيم مسجد خوبست ديگر برگشتن از عقب تا استدبار قبله نشود كه آن سبب بطلان صلاتست ديگر قطع نماز نبايد كه ديگر تعظيم مسجد به ازاله كثافت آن مقدار مطلوبست كه مثل آن حضرت در چنان حالتى كه مقام قرب لي مع اللَّه است متوجه اين معنى شدند و ممكن است كه نماز نافله باشد ديگر مفهوم مىشود كه آب بينى در مسجد نبايد انداختن ديگر آن كه امثال اين امور فوريست خواه وجوبا و خواه استحبابا ديگر آن كه اين امور چون از جهت خدا بود و منافات با حضور قلب نداشت اگر چه قياس ديگران به آن حضرت مناسب نيست و از قول حضرت صادق (صلوات اللَّه عليه) مستفاد مىشود كه امثال
لطفا منتظر باشید ...
