اذان گفتن رسول اللَّه‏ - لوامع صاحبقرانی جلد 3

پس مرا وداع كرد و گفت از خدا بترس و برسان به امّت محمّد (صلّى الله عليه وآله وسلّم) هر چه را من به تو رسانيدم من گفتم كه خواهم كرد ان شاء اللَّه تعالى پس گفت كه بحق سبحانه و تعالى مى‏سپارم دين ترا و اصلاح و تقواى ترا حق سبحانه و تعالى تقوى را توشه سفر آخرت تو كند و ياورى دهد ترا كه عمل كنى به طاعت او چنانكه او مى‏خواهد چون فوايد بسيار در اين حديث بود صدوق اين را ذكر كرده است و عمده اينست كه به املا نوشته بود و غلط در املا كم مى‏باشد و اين مطالب اكثرش در آيات و اخبار و احاديث متواتره وارد است پس جهالت سند ضرر ندارد مع هذا قد ما را قراينى چند بوده است كه به سبب آن ايشان را علم حاصل مى‏شده است بنا بر اين حكم بصحّة همه اخبار اين كتاب كرده است و محتملست كه مراد صدوق از عبارت اولى اخبارى باشد كه تعلق به احكام داشته باشد و امثال اين اخبار از جمله فضايل اعمال است و هر حديثى خوب است بنا بر احاديثى كه سابقا گذشت.

اذان گفتن رسول اللَّه‏

(و قد اذّن رسول اللَّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم) و كان يقول اشهد انّي رسول اللَّه و قد كان يقول فيه اشهد انّ محمّدا رسول اللَّه لأنّ الاخبار و قد وردت بهما جميعا)(1)

و منقولست كه حضرت سيّد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) اذان مى‏گفتند و در شهادت به رسالت بسيار بود كه مى‏گفتند كه گواهى مى‏دهم كه من رسول حق سبحانه و تعالى‏ام و گاه بود كه مى‏گفتند كه گواهى مى‏دهم كه محمد رسول خداست چون اخبار بهر يك وارد شده است پس مى‏بايد كه گاه نام خود مى‏برده باشند و گاهى نبرده باشند تا جمع بين الاخبار شود و هيچ يك از اخبار طرفين در كتب حديثى كه بما رسيده است نيست البته در كتب اصول بوده است و مطلب سهل است.

رسول اللَّه دو مؤذن داشت‏

(و كان لرسول اللَّه (صلّى الله عليه وآله وسلّم) مؤذّنان احدهما بلال‏