تثويبى كه متعارفست ميان عامه‏ - لوامع صاحبقرانی جلد 3

ظاهرش اين است كه اگر مثلا حىّ على الصّلاة را فراموش كرده باشد از اذان آن را مى‏گويد تا آخر اذان و اقامه را اعاده نمى‏كند و محتمل است كه مراد اين باشد كه اگر از اقامه نيز فصلى را فراموش كرده باشد آن را مى‏گويد تا به آخر و احتياج نيست كه اقامه را از سر گيرد و بنا بر اين در صورت فراموش كردن فصلى از اذان اعاده اقامه مسكوت عنها خواهد بود و اول اظهر است.

چنانكه بسند موثق از عمار منقول است كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) يا شنيدم كه آن حضرت مى‏فرمودند كه اگر شخصى فراموش كند فصلى را از اذان تا شروع كند در اقامه اقامه را تمام كند و بر او چيزى نيست و اگر فصلى از اقامه را فراموش كند بر مى‏گردد و آن فصل را مى‏گويد تا به آخر اقامه و منقول است در صحيح از زراره از حضرت امام محمد باقر (صلوات اللَّه عليه) كه فرمودند كه هر كه سهو كند در اذان و مقدم كند مؤخر را و مؤخر كند مقدّم را از آنجايى كه تأخير كرده است مى‏گيرد و تمام مى‏كند تا به آخر و از اين اخبار ظاهر مى‏شود كه ترتيب بنحو منقول شرط است و اگر عمدا بر خلاف ترتيب واقع سازد بى‏دغدغه باطل است و اگر سهوا بى ترتيب واقع شده باشد اگر وقت باقى باشد به آن كه داخل نشده باشد در نماز اعاده مى‏كند به نحوى كه گذشت.

تثويبى كه متعارفست ميان عامه‏

(و سال معاوية بن وهب ابا عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) عن التّثويب الّذي يكون بين الاذان و الاقامة فقال ما نعرفه)(1)

و به اسانيد صحيحه و كالصحيحه منقول است از ابن وهب كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) از تثويبى كه متعارفست ميان عامه كه در ما بين اذان و اقامه مى‏گويند يا در ميان هر دو به جاى حىّ على خير العمل مى‏گويند كه الصّلاة خير من النّوم حضرت فرمودند كه نمى‏دانيم آن را يعنى حضرت‏