فاصله ميان اذان و اقامت به نشستن يا به حرف زدن يا به تسبيح‏ - لوامع صاحبقرانی جلد 3

اجهره و ارفع به صوتك فاذا اقمت فدون ذلك و لا تنتظر بأذانك و اقامتك الّا دخول وقت الصّلاة و احدر اقامتك حدرا)(1)

و در حسن كالصحيح منقولست از ابن وهب كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) از اذان پس حضرت فرمودند كه بلند بگو و آوازت را بلند كن آن مقدار كه توانى و چون اقامه گويى كمتر از اذان آوازت را بلند كن چون فى الحقيقه اذان اعلام دوران است و اقامت اعلام نزديكان و در اذان و اقامت انتظار مكش مگر دخول وقت نماز را يعنى اذان را در وقت واقع ساز كه اول زوال است و اقامه را بعد از نوافل در وقتى كه خواهى متوجه نماز شوى و اين تفصيل از اخبار ديگر ظاهر مى‏شود و اقامه را تند بگو بخلاف اذان كه تانّى در آن مطلوبست.

و منقولست در حديث صحيح از عبد الرحمن كه حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) فرمودند كه هر گاه اذان گويى آهسته مگو زيرا كه حق سبحانه و تعالى ترا ثواب كرامت مى‏كند آن مقدار كه آوازت رود يعنى هر چند آوازت بلندتر شود ثوابت بيشتر خواهد بود مشروط به آن كه بسيار خود را نرنجانى حاصل آن كه در هر جا كه مطلوب بلند خواندنست همين معنى منظور است حتى در اذان.

فاصله ميان اذان و اقامت به نشستن يا به حرف زدن يا به تسبيح‏

(و روى عنه (صلوات اللَّه عليه) عمّار السّاباطىّ انّه قال اذا قمت إلى الصّلاة الفريضة فاذّن و اقم و افصل بين الاذان و الاقامة بقعود او بكلام او تسبيح قال و سألته كم الّذى يجزى بين الاذان و الاقامة من القول قال الحمد للَّه)(2)

و منقولست بسند موثق از عمار كه حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) فرمودند كه هر گاه به نماز واجب برخيزى اذان و اقامه بگو و فاصله كن ميان اذان و اقامت به نشستنى يا به حرف زدنى يا به تسبيحى باز عمار گفت‏