گوشت و امثال آن از ايشان نگيرند و تعظيم ايشان نكنند و على هذا القياس ساير چيزها
و ذلك فى اوّل الاسلام و ابتدائه(1)
ظاهرا اين كلام صدوقست كه مىگويد كه اين امتياز به تحت الحنك در اوّل اسلام و ابتداى آن بود كه مسلمانان كم بودند و كفار بسيار بودند لازم بود امتياز يا آن كه چون اسلام آشكار شد علامت امتياز بسيار شد از جامه سفيد و ساير چيزها ديگر احتياج به تحت الحنك نداشتند و نكردند يا در اوايل اسلام اكثر منافق بودند و بعد از آن مرتبه مرتبه بنور ايمان منور شدند و عبادات بسيار مىكردند بموجب كريمه «سِيماهُمْ فِي وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ» نور ايمان از صفحات وجوه ايشان لامع بود چنانكه خواهد آمد و ممكن است كه اين عبارت يكى از ائمه هدى (صلوات اللَّه عليهم) باشد لهذا صدوق نسبت به خود نداد چنانكه داب اوست كه نسبت به خود مىدهد.
(و قد نقل عنه أهل الخلاف ايضا انّه امر بالتّلحّي و نهى عن الاقتعاط)(2)
و بتحقيق كه سنيّان نيز از حضرت سيّد المرسلين (صلّى الله عليه وآله وسلّم) روايت كردهاند كه آن حضرت امر فرمود به تلحّى كه عمامه با تحت الحنك باشد و نهى فرمودند از عمامه بى تحت الحنك و به همين عبارت ذكر كردهاند همه لغويين و بغير اين عبارت نيز روايت كردهاند از آن جمله حسين بن مسعود در شرح سنت روايت كرده است از معمر از ليث از طاوس كه پرسيدند از او از كسى كه عمامه پيچد و تحت الحنك نگذارد آن را طاوس يمانى گفت كه اين عمامه شيطان است حاصل آن كه خود نقل كردهاند و على رغم شيعيان ترك نموده چنانكه دين حقرا نيز على رغم ايشان ترك كردهاند.
(و سال الحلبيّ و عبد اللَّه بن سنان ابا عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) و آله هل يقرأ الرّجل فى صلاته و ثوبه على فيه قال لا باس بذلك و فى