صلّى و هى متغيّمة ثمّ تجلّت فعلم انّه صلّى على غير القبلة فقال إن كان فى وقت فليعد و ان كان الوقت قد مضى فلا يعد)(1)
و منقولست بسند صحيح از عبد الرحمن كه گفت از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) پرسيدند از مردى كه كور باشد و نماز كرده باشد بر خلاف قبله حضرت فرمودند كه اگر وقت باقى است اعاده مىكند و اگر وقت گذشته است اعاده نمىكند يا نكند باز عبد الرحمن گفت سؤال كردم من از شخصى كه نماز كند و ابر باشد بعد از آن ابر بر طرف شود و عالم شود كه نماز را بر غير قبله كرده است حضرت فرمودند كه اگر وقت باقى است اعاده كند و اگر وقت بيرون رفته است اعاده نكند و اين حديث را حمل كردهاند كه اعمى مطلقا و غير اعمى در روز ابر اگر سعى خود را كرده باشند و نماز كرده باشند اين حكم دارد و الّا مطلقا اعاده مىكنند در وقت و خارج و ديگر حمل كردهاند كه اگر بر مشرق و مغرب باشد چنين است كه اگر اندكى گشته باشد كه به مشرق و مغرب نرسيده باشد صحيح است و در وقت نيز اعاده نمىكند و حديث نيز دلالت بر اين معنى دارد چون هست كه بر غير قبله نماز كرده باشند و احاديث صحيحه خواهد آمد كه ما بين مشرق و مغرب قبله است و هم چنين مقيد ساختهاند به آن كه پشت بقبله نباشد و الّا در خارج وقت نيز اعاده مىكند و اين قيد در كار نيست چون حديث اعاده مستدبر ضعيف است سندا و متنا و احاديث صحيحه و موثقه در اين باب بر سبيل اطلاق واقع شده است.
از آن جمله در حديث صحيح از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) منقولست كه فرمودند كه هر گاه نماز كنى بر غير قبله پس ظاهر شود ترا كه نماز كرده بر غير قبله و در وقت باشى اعاده كن و اگر وقت فوت شده باشد اعاده مكن.