(و قال ابى رضى اللَّه عنه فى رسالته إليّ اذا اردت ان تصلّى نافلة و أنت راكب فصلّها و استقبل رأس دابّتك حيث توجّهت بك مستقبل القبلة و مستدبرها و يمينا و يسارا فان صلّيت فريضة على ظهر دابّتك فاستقبل القبلة و كبّر تكبيرة الافتتاح ثمّ امض حيث توجّهت بك دابّتك و اقرأ فاذا اردت الرّكوع و السّجود فاركع و اسجد على شىء يكون معك ممّا يجوز عليه السّجود و لا تصلّها الّا على حال اضطرار شديد و تفعل فيها اذا صلّيت ماشيا مثل ذلك الّا انّك اذا اردت السّجود سجدت على الارض)(1)
و ذكر كرده است پدرم رضى اللَّه عنه در رساله كه بسوى من نوشته بود با آن كه جميع اين عبارات، عبارات فقه رضويست (صلوات اللَّه و سلامه عليه) هر گاه خواهى نماز نافله كنى و سواره باشى پس نماز نافله بكن و رو بسر چهار پا كن هر جا كه ترا برد خواه رو بقبله رود يا پشت بقبله و خواه بدست راست رود و خواه بدست چپ و اگر نماز واجب را بر پشت چهار پا كنى پس اول رو بقبله كن و تكبير احرام را رو بقبله بگو و رو كن بهر طرفى كه چهار پا از آن طرف رود و حمد و سوره بخوان پس چون خواهى كه ركوع و سجود كنى ركوع كن و سجود كن بر چيزى كه با خود داشته باشى از چيزهائى كه جايز باشد سجده كردن بر آن و فريضه را بر پشت حيوان مكن تا بسيار مضطر نباشى و اگر مضطر شوى به پياده رفتن بهمان عنوان نماز كن كه تكبيرة الاحرام را رو بقبله بگو و قرائت را رو به راه بخوان و ركوع را كج شو و چون خواهى سجده كنى بر زمين سجده كن و بر اين مضامين احاديث صحيحه بسيار وارد شده است و چون بعد از اين همه را ذكر كرده است و احاديث آورده