چنانكه احاديث صحيحه گذشت بر سبيل اطلاق اگر چه ممكن است كه آن مطلق محمول بر مقيد باشد و ليكن خلاف ظاهر است و ديگر خواهد آمد.
(و روى عنه (صلوات اللَّه عليه) زرارة انّه قال اذا اقيمت الصّلاة حرم الكلام على الامام و اهل المسجد الّا فى تقديم امام)(1)
و منقولست به اسانيد صحيحه از زرارة از حضرت امام محمّد باقر (صلوات اللَّه عليه) كه آن حضرت فرمودند كه هر گاه اقامه گفته شود تماما يا گفته شود قد قامت الصّلاة حرام است سخن گفتن بر امام و بر اهل مسجد مگر در مقدم داشتن امام كه امام راتب حاضر نباشد و اقامه گفته شود و مامومان شخصى را كه قابليّت امامت داشته باشد به او مىگويند تقدّم يعنى پيش بايست تا به تو اقتدا كنيم.
چنانكه در حديث صحيح از حفص بن سالم منقولست كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) كه هر گاه مؤذن بگويد قد قامت الصّلاة آيا قوم بر پا مىايستند يا مىنشينند تا امام راتب ايشان بيايد حضرت فرمودند كه نه بلكه بر پا مىايستند اگر امام راتب آمد فبها و الا دست يكى از قوم را مىگيرند و پيش مىدارند.
و مؤيد اينست حديث صحيح از عبد اللَّه بن مسكان از ابن ابى عمير و ظاهرا لفظ ابن از نساخ زياد شده است و ابو عمرو متطبب است عبد اللَّه بن سعيد كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) از شخصى كه در اقامت سخن گويد حضرت فرمودند كه بلى پس چون مؤذن بگويد قد قامت الصّلاة حرامست كلام بر اهل مسجد مگر آن كه از جاهاى متفرق جمع شده باشند و امامى نداشته باشند پس باكى نيست كه بعضى به بعضى گويند كه پيش بايست اى فلانى تا به تو اقتدا كنيم.
و در حديث صحيح از محمّد بن مسلم منقولست كه گفت كه حضرت