ظاهرش اين است كه اگر مثلا حىّ على الصّلاة را فراموش كرده باشد از اذان آن را مىگويد تا آخر اذان و اقامه را اعاده نمىكند و محتمل است كه مراد اين باشد كه اگر از اقامه نيز فصلى را فراموش كرده باشد آن را مىگويد تا به آخر و احتياج نيست كه اقامه را از سر گيرد و بنا بر اين در صورت فراموش كردن فصلى از اذان اعاده اقامه مسكوت عنها خواهد بود و اول اظهر است.
چنانكه بسند موثق از عمار منقول است كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) يا شنيدم كه آن حضرت مىفرمودند كه اگر شخصى فراموش كند فصلى را از اذان تا شروع كند در اقامه اقامه را تمام كند و بر او چيزى نيست و اگر فصلى از اقامه را فراموش كند بر مىگردد و آن فصل را مىگويد تا به آخر اقامه و منقول است در صحيح از زراره از حضرت امام محمد باقر (صلوات اللَّه عليه) كه فرمودند كه هر كه سهو كند در اذان و مقدم كند مؤخر را و مؤخر كند مقدّم را از آنجايى كه تأخير كرده است مىگيرد و تمام مىكند تا به آخر و از اين اخبار ظاهر مىشود كه ترتيب بنحو منقول شرط است و اگر عمدا بر خلاف ترتيب واقع سازد بىدغدغه باطل است و اگر سهوا بى ترتيب واقع شده باشد اگر وقت باقى باشد به آن كه داخل نشده باشد در نماز اعاده مىكند به نحوى كه گذشت.
(و سال معاوية بن وهب ابا عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) عن التّثويب الّذي يكون بين الاذان و الاقامة فقال ما نعرفه)(1)
و به اسانيد صحيحه و كالصحيحه منقول است از ابن وهب كه گفت سؤال كردم از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) از تثويبى كه متعارفست ميان عامه كه در ما بين اذان و اقامه مىگويند يا در ميان هر دو به جاى حىّ على خير العمل مىگويند كه الصّلاة خير من النّوم حضرت فرمودند كه نمىدانيم آن را يعنى حضرت