بر تقيه و ممكن است كه مراد تكرير شهادتين باشد يا حيعلات از جهة اعلام جمعى كه غافل باشند يا در خواب باشند.
چنانكه در حديث صحيح از زراره منقولست كه گفت كه حضرت امام محمد باقر (صلوات اللَّه عليه) بمن فرمودند كه اى زراره ابتدا مىكنى اذان را به چهار تكبير و ختم مىكنى بدو تكبير و دو تهليل و اگر خواهى كه اعلام كنى به جاى (الصّلاة خير من النّوم حى على الفلاح) را مكرر كن.
و در حديث موثق از ابو بصير منقولست كه حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) مىفرمودند كه اگر مؤذّن مكرر كند شهادتين (و حى على الصّلاة و حى على الفلاح) را دو مرتبه و بيشتر هر گاه امام باشد و خواهد كه مامومين جمع شوند باكى نيست و شكى نيست كه در تقيه جايز است گفتن و گاه باشد كه واجب باشد و اگر تقيه نباشد شكى نيست كه بدعتست و اجماع است بر آن كه بدعت عمر است.
(و كان علىّ (صلوات اللَّه عليه) يقول لا باس ان يؤذّن الغلام قبل ان يحتلم و لا باس ان يؤذّن المؤذّن و هو جنب و لا يقيم حتّى يغتسل)(1)
و بسند موثق كالصحيح منقول است از حضرت امير المؤمنين (صلوات اللَّه عليه) كه مىفرمودند كه باكى نيست كه صبى مميز پيش از بلوغ اذان بگويد و باكى نيست كه جنب اذان بگويد و اقامه نمىگويد تا غسل نكند.
و موافق جزو اول در حديث صحيح منقول است از ابن سنان. از حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) كه فرمودند كه هر گاه مؤذّنى اذان بگويد و كم كند اذان را بانكه مثلا (حىّ على خير العمل) را نگويد و تو خواهى كه به اذان او نماز كنى پس تمام كن هر چه را او ناقص كرده است از اذان و باكى نيست كه اذان بگويد پسرى كه محتمل نشده باشد و ظاهرش آنست كه اكتفا باين اذان