كند بى اذان حضرت فرمودند كه باكى نيست.
و در حديث ديگر وارد شده است كه هر گاه انتظار كسى نكشند اكتفا به اقامت مىتوانند كرد يعنى در نماز جماعت و احوط آنست كه ترك نكنند اذان و اقامت را در نماز جماعت و هم چنين منفرد ترك نكند در نماز صبح و شام.
(و روى ابو بصير عن ابى عبد اللَّه (صلوات اللَّه عليه) انّه قال اذا اذّنت فى الطّريق او فى بيتك ثمّ اقمت فى المسجد اجزاك)(1)
و در موثق كالصحيح منقولست از ابو بصير كه حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) فرمودند كه هر گاه اذان گويى در راه يا در خانهات و اقامه را در مسجد بگويى مجزيست ترا و به همين مضمون احاديث صحيحه از عبد اللَّه بن سنان و محمد ابن مسلم و بزنطى و غير ايشان وارد شده است و دلالت مىكند بر آن كه اذان را در همه حالى واقع مىتواند ساخت و مىبايد كه اقامت را بر حالتى مانند حالت نماز واقع سازد به آن كه با وضو و رو بقبله و ايستاده واقع سازد بر روى زمين چنانكه گذشت.
(و كان (صلوات اللَّه عليه) يؤذّن و يقيم غيره و كان يقيم و قد اذّن غيره)(2)
و از اسماعيل بن جابر منقول است كه بسيار بود كه حضرت امام جعفر صادق (صلوات اللَّه عليه) اذان مىگفتند و غير آن حضرت اقامه مىگفت و بسيار بود كه حضرت اقامه مىگفتند و ديگرى اذان گفته بود و چون كلينى و شيخ اين حديث را از اسماعيل روايت كردهاند و طريق صدوق بكتاب اسماعيل صحيح است بحسب ظاهر حديث صحيح است و دلالت مىكند بر آن كه لازم نيست كه مؤذن و مقيم يكى باشد بلكه سنت است كه دو كس باشند و سنت است كه امام يكى از هر دو را بگويد.
(و شكى هشام بن ابراهيم إلى ابى الحسن الرّضا (صلوات اللَّه عليه)