مع مودّتهم إيّاه بالجنّة)(1)
و از آن حضرت (صلوات اللَّه عليه) منقولست كه جمع نمىشود رغبت به رحمت الهى و خوف از بديهاى خود و از غضب الهى در دل احدى مگر آن كه بهشت از جهة او واجب مىشود پس چون نماز كنى دل خود را متوجه حق سبحانه و تعالى كن تا رغبت و رهبت به آيات وعد و وعيد حاصل شود يا بالخاصيّه حاصل مىشود هر چند نفهمد معنى آيات را و اين معنى مجربست پس به درستى كه نيست بنده مؤمن كه دل خود را در نماز متوجه حق سبحانه و تعالى كند مگر آن كه حق سبحانه و تعالى البته دلهاى مؤمنان را مايل به محبت او مىكند و محبت مؤمنان سبب دعاى ايشان است در دنيا و شفاعت ايشان است در آخرت و يا آن كه فايده دنيويست و با اين محبت حق سبحانه و تعالى بهشت نيز عطا مىفرمايد و صدوق در ثواب الاعمال به سندى كالصحيح از آن حضرت روايت كرده است كه فرمودند كه حق سبحانه و تعالى هر بنده را كه عطا كند به او ورع و پرهيزكارى با ترك محبت دنيا البته بهشت عطا مىكند پس حضرت فرمودند كه من دوست مىدارم كه هر يك از شما كه متوجه نماز شويد دل خود را متوجه خداوند خود سازيد و دل را مشغول امور دنيوى مگردانيد كه هر مؤمنين كه دل خود را در نماز متوجه خداوند سازد حق سبحانه و تعالى نظر شفقت و مرحمت به جانب او مىكند و دوستى خود را در دل او در مىآورد و با دوستى خود دلهاى مؤمنان را مايل به او مىكند كه او را دوست دارند و مظنون اين است كه هر دو يك حديث باشد و تغييرات از نساخ شده باشد و اللَّه تعالى يعلم و على أيّ حال ظاهر مىشود كه روح عبادت حضور قلب است و شكى نيست كه عبادت بىحضور قلب مقبول نيست و سبب قرب نمىشود و مقصود اعظم از عبادات قرب بندگان است بجناب اقدس أو اگر نماز با حضور قلب باشد البته نماز سبب