كتابهاى فقهى ـ اصولى قرن هفتم و هشتم را شاگردان اين حوزه تأليف نمودهاند و محقق و سپس خواهرزاده او، علامه حلّى، از علماى برجسته اين حوزه بودهاند.
اساتيد و دانشمندانى كه محقق از درياى علم آنان كسب فيض كرده است، عمدتاً از فقها و دانشمندان مبرّز قرن هفتم و خود شاگردان فقهايى بزرگ، همچون ابنادريس و ابنزهره بودهاند؛ اساتيدى كه از پايهگذاران مدرسه علميه حلّه و از خاندانهاى بنام و مشهور حلّه بوده و نقش بسزايى در ابعاد اخلاقى و علمى محقق داشتهاند. برخى از اساتيدى كه وى از محضر آنان استفاده كرده عبارتاند از:
وى از افاضل و دانشمندان حلّه در قرن هفتم به شمار مىرود. از ايشان آثار و تأليفاتى به جا نمانده، ولى عالمانى كه احوالات دانشمندان شيعه را به نگارش درآوردهاند از ايشان به نيكى و فضل ياد مىكنند. در كتاب املالآمل از او به «فاضلاً عظيم الشأن» ياد شده است1. وى در ادبيات تبحر خاصى داشته و برخى از شارحان وى را شاعر و اديبى توانا دانستهاند2، البته شعرى از ايشان ذكر نشده است. با اين حال از نثرى كه از ايشان خطاب به فرزندشان (محقق) برجاى مانده، روشن است كه وى فاضلى اديب و نويسندهاى ماهر بوده است، اما اينكه شاعر نيز بود يا خير، مشخص نيست.
محقق حلّى از پدرشان و ايشان نيز از فقيه بزرگ عربىبن مسافر و وى نيز به چند سند از شيخ طوسى اجازه نقل روايت داشتهاند. جد محقق، يحيىبن سعيد، از شاگردان ابنادريس و از فقها و مجتهدين شهر حلّه در قرن ششم بوده است و
1. محمد بن حسن حر عاملى، امل الآمل، ج2، ص81. 2. سيد محسن امين، اعيان الشيعه، ج 5، ص392.