بر خدا حق است كه وى را در جايگاه آن سلطان وارد كند. بدانيد كه همانا اين افراد پيروى از شيطان را شيوه خويش قرار دادهاند.
با دقت در آيات و روايات فوق، ضرورت انجام اين دو فريضه (امر به معروف و نهى از منكر) روشن مىشود.
اسلام دينى است كه افراد را به اتحاد و يكپارچگى در جامعه اسلامى دعوت كرده و به شدت از تفرقه و تشتت پرهيز مىدهد. در اجتماعى كه حضور افراد گوناگون را با هر نوع تفكرى در بر دارد خواهناخواه بايد قوانينى وجود داشته باشد تا افراد حول محور آن به اتحاد و يكپارچگى نايل آيند، ولى وجود افراد فرصتطلب و مخالف قانون در جامعه، اين اتحاد را در معرض خطر قرار مىدهد. اسلام همه مسلمانان را مسؤول حفظِ سلامت جامعه قرار داده است و از آنجا كه سرنوشت افراد به يكديگر پيوند خورده و اعمال و رفتار آنان تأثير بهسزايى در رفتار ديگران دارد، انحراف آنان سبب انحراف جامعه مىگردد، و عقل حكم مىكند كه افراد خود تا حد ممكن جامعه را از فساد دور نگه دارند. امر به معروف و نهى از منكر كه يكى از واجبات و از فروعات دين اسلام است، تا حدى جوابگوى اين نياز جامعه انسانى است، زيرا اگر افراد جامعه هر يك در عمل بر خلاف قانون از خود واكنش نشان دهند، جامعه رو به تعالى رفته و فساد ريشهكن مىشود. محقق اصل ايجاد حكومت را براى اقامه امر به معروف و نهى از منكر دانسته و وظيفه اصلى حاكم را امر به معروف و نهى از منكر مىداند. ايشان وجوب امر به معروف و نهى از منكر را كفايى مىداند، ولى وجوب عينى آن را اشبه ذكر كرده است.
محقق بحث امر به معروف و نهى از منكر را بهطور مختصر در بابى جداگانه آورده است ايشان در شرايع الاسلام ابتدا دو اصطلاح معروف و منكر