مىنويسد: ''محقق كركى در وصف محقق حلّى گفته است [كه] اعلم اساتيد محقق در فقه اهلبيت، محمدبن نما حلّى و اجلّ اساتيد او ابنادريس حلّى است``. ظاهراً مقصود محقق كركى اين است كه اجل اساتيد ابننما، ابنادريس است، زيرا ابنادريس در سال 598 هجرى و محقق در 676 هجرى درگذشته است. قطعاً محقق حوزه درس ابنادريس را درك نكرده است. در ريحانة الادب مىنويسد: محقق حلّى شاگرد جد و پدر خودش و سيدفخاربن معد موسوى و ابنزهره بوده است. اين نيز اشتباه است، زيرا محقق ابنزهره را كه در سال 585 هجرى درگذشته است درك نكرده است. بعيد نيست كه پدر محقق شاگرد ابنزهره بوده است، او استاد علامه حلّى است كه بعداً خواهد آمد. در فقه كسى را بر او مقدم نمىشمارند، در اصطلاح فقها، هرگاه محقق بهطور مطلق گفته شود، مقصود همين شخص بزرگوار است. فيلسوف و رياضىدان بزرگ، خواجه نصيرالدين طوسى با او در حلّه ملاقات كرده و در جلسه درس فقهش حضور يافته است. كتابهاى محقق مخصوصاً كتاب شرايع، در ميان طلاب يك كتاب درسى بوده و هست و فقهاى زيادى كتب محقق را شرح كرده يا حاشيه بر آنها نوشتهاند1.
مقام علمى محقق انكارناپذير است و مىتوان بهطور خلاصه گفت آنچه او را در آسمان فقاهت سرافراز داشته تحقيقات و تأليفات علمى ايشان و تربيت شاگردان ممتاز و مبرز است.
محقق بيش از سى سال عهدهدار مقام والاى مرجعيت شيعه بود و در اين مدت به گفته علامه حلّى با فضيلتترين فقيه زمان خود به شمار مىرفت. وى بيشترِ عمر پربركت خويش را به تدريس و تأليف صرف كرد و به تربيت
1. مرتضى مطهرى، آشنايى با علوم اسلامى، ص68.