5ـ وحدت ميان مسلمانان به معناي نزديك شدن فرقهها و مذاهب اسلامي به يكديگر با حفظ كيان و ماهيت آنها و حفظ اصول مشترك و آزاد گذاشتن و معذور داشتن هر مذهبي در فروع خاصه آن و عدم نزاع و درگيري فرقهها با يكديگر.
6ـ معيار همه فرقههاي اسلامي "حق" و پايداري در "حق" است. ما به حكم آنكه مسلمان هستيم و اهل قرآن، اهل حق ميباشيم.
7ـ هر چند مصلحت امروز جامعه اسلامي ضرورت اتحاد مسلمانان را در برابر دشمن مشترك آشكارتر ساخته است، ولي وحدت فرق اسلامي، وحدتي تاكتيكي و عارضي نيست بلكه وحدتي هميشگي است.
8ـ به لحاظ اجتماعي ميتوانيم به نظريه حضرت امام دربارؤ وحدت عنوان "وحدت معقول" را بدهيم، زيرا چنين اتحادي هم امري است ممكن و هم متناسب با عقايد ديني، منافع اقتصادي و اجتماعي و سياسي همه ملتهاي مسلمان.
حضرت امام به عنوان بزرگترين فقيه عصر خود و مرجع اعظم شيعيان علاوه بر تاكيدات و توجهات خاصي كه در گفتارها و پيامهاي خويش پيرامون وحدت ارائه مينمودند، در رسالؤ علميه و فتاوي فقهي خويش نيز نهايت دقت و تلاش خود را در راه تحقق عملي اتحاد مسلمانان مبذول ميداشتند.
نمونههايي از اين فتاوي را زير ميآوريم:
1ـ در كتاب الرسائل در قسمت اجتهاد و تقليد يكي از مقدمات اجتهاد را بررسي فتاوي و اخبار اهل سنت ميدانند و اين روش اجتهاد تطبيقي هميشه در ميان مجتهدين شيعه معمول بوده است.
2ـ در رسالؤ تقيه كه در شعبان 1373 هـ.ق نوشتهاند تقيه را در شيعه وسيلهاي براي حفظ وحدت و پرهيز از اختلاف دانسته مينويسد: تقيه بر دو نوع است: تقيه اضطراري، و اين بدان معني است كه هرگاه اظهار دين واقعي موجب زيان جاني، آبرويي و مالي يا ضرر به برادران و يا بيم اختلاف كلمه مسلمين گردد بايد آن را پنهان نگه داشت. تقيه مداراتي: كه آنچه مطلوب است وحدت كلمه مسلمين با محبت و دوستي ومدارا با اهل سنت است بدون اينكه ترس و بيمي در كار باشد. تقيه مداراتي كه نسبت به آن ترغيب شده و عبادات با آن محبوبترين و با فضيلتترين عبادات است اختصاص به تقيه با اهل سنت دارد. شايد از آن جهت كه صلاح حال مسلمانان با وحدت كلمه و عدم تفرق و پراكندگي جماعات آنان است تا اينكه ميان ساير ملل ذليل و خوار نشوند و تحت سلطه كفار و سيطرؤ آنان قرار نگيرند.