25- و از نشانههاى او اين است كه آسمان و زمين به فرمانش بر پايند؛ پس چون شما را با يك بار خواندن از زمين فرا خواند، بناگاه [از گورها] خارج مىشويد
26- و هر كه در آسمانها و زمين است از آنِ اوست؛ همه او را گردن نهادهاند
27- و اوست آن كس كه آفرينش را آغاز مىكند و باز آن را تجديد مىنمايد؛ و اين [كار] بر او آسانتر است و در آسمانها و زمين نمونه والا[ى هر صفت برتر] از آنِ اوست، و اوست شكستناپذير سنجيده كار
28- [خداوند] براى شما از خودتان مثلى زده است آيا در آنچه به شما روزى دادهايم شريكانى از بردگانتان داريد كه در آن [مال با هم] مساوى باشيد و همان طور كه شما از يكديگر بيم داريد از آنها بيم داشته باشيد؟ اين گونه، آيات خود را براى مردمى كه مىانديشند، به تفصيل بيان مىكنيم
29- [نه، اين چنين نيست] بلكه كسانى كه ستم كردهاند، بدون هيچ گونه دانشى هوسهاى خود را پيروى كردهاند پس آن كس را كه خدا گمراه كرده، چه كسى هدايت مىكند؟ و براى آنان ياورانى نخواهد بود
30- پس روى خود را با گرايش تمام به حقّ، به سوى اين دين كن، با همان سرشتى كه خدا مردم را بر آن سرشته است آفرينش خداى تغيير پذير نيست اين است همان دين پايدار، ولى بيشتر مردم نمىدانند
31- به سويش توبه بريد و از او پروا بداريد و نماز را برپا كنيد و از مشركان مباشيد
32- از كسانى كه دين خود را قطعه قطعه كردند و فرقه فرقه شدند؛ هر حزبى بدانچه پيش آنهاست دلخوش شدند
33- و چون مردم را زيانى رسد، پروردگار خود را، در حالى كه به درگاه او توبه مىكنند، مىخوانند، و آنگاه كه از جانب خود رحمتى به آنان چشانيد، بناگاه دستهاى از ايشان به پروردگارشان شرك مىآورند
34- بگذار تا به آنچه بدانها عطا كردهايم كفران ورزند [بگو] برخوردار شويد، زودا كه خواهيد دانست
35- يا [مگر] حجّتى بر آنان نازل كردهايم كه آن [حجّت] درباره آنچه با [خدا] شريك مىگردانيدهاند سخن مىگويد؟
36- و چون مردم را رحمتى بچشانيم، بدان شاد مىگردند؛ و چون به [سزاى] آنچه دستاورد گذشته آنان است، صدمهاى به ايشان برسد، بناگاه نوميد مىشوند
37- آيا ندانستهاند كه [اين] خداست كه روزى را براى هر كس كه بخواهد فراخ يا تنگ مىگرداند؟ قطعاً در اين [امر] براى مردمى كه ايمان مىآورند عبرتهاست
38- پس حق خويشاوند و تنگدست و در راه مانده را بده اين [انفاق] براى كسانى كه خواهان خشنودى خدايند بهتر است، و اينان همان رستگارانند
39- و آنچه [به قصد] ربا مىدهيد تا در اموال مردم سود و افزايش بر دارد، نزد خدا فزونى نمىگيرد؛ و[لى] آنچه را از زكات - در حالى كه خشنودى خدا را خواستاريد - داديد، پس آنان همان فزونى يافتگانند [و مضاعف مىشود]
40- خدا همان كسى است كه شما را آفريد، سپس به شما روزى بخشيد، آنگاه شما را مىميراند و پس از آن زنده مىگرداند آيا در ميان شريكان شما كسى هست كه كارى از اين [قبيل] كند؟ منزّه است او، و برتر است از آنچه [با وى] شريك مىگردانند
41- به سبب آنچه دستهاى مردم فراهم آورده، فساد در خشكى و دريا نمودار شده است، تا [سزاىِ] بعضى از آنچه را كه كردهاند به آنان بچشاند، باشد كه بازگردند
42- بگو «در زمين بگرديد و بنگريد فرجام كسانى كه پيشتر بوده [و] بيشترشان مشرك بودند چگونه بوده است»
43- پس به سوى اين دين پايدار روى بياور، پيش از آنكه روزى از جانب خدا فرا رسد كه برگشت ناپذير باشد، و در آن روز [مردم] دسته دسته مىشوند
44- هر كه كفر ورزد، كفرش به زيان اوست، و