مجرمان را با بدنهاى كبود، در آن روز جمع مىكنيم!
103- آنها آهسته با هم گفتگو مىكنند؛ بعضى مىگويند شما فقط ده شبانه روز در عالم برزخ توقف كرديد و نمىدانند چقدر طولانى بوده است!
104- ما به آنچه آنها مىگويند آگاهتريم، هنگامى كه نيكوروشترين آنها مىگويد «شما تنها يك روز درنگ كرديد»
105- و از تو درباره كوهها سؤال مىكنند؛ بگو «پروردگارم آنها را متلاشى كرده برباد مىدهد!
106- سپس زمين را صاف و هموار و بىآب و گياه رها مىسازد،
107- به گونهاى كه در آن، هيچ پستى و بلندى نمىبينى»
108- در آن روز، همه از دعوت كننده الهى پيروى نموده، و قدرت بر مخالفت او نخواهند داشت و همگى از قبرها برمىخيزند؛ و همه صداها در برابر عظمت خداوند رحمان، خاضع مىشود؛ و جز صداى آهسته چيزى نمىشنوى
109- در آن روز، شفاعت هيچ كس سودى نمىبخشد، جز كسى كه خداوند رحمان به او اجازه داده، و به گفتار او راضى است
110- آنچه را پيش رو دارند، و آنچه را در دنيا پشت سر گذاشتهاند مىداند؛ ولى آنها به علم او احاطه ندارند
111- و در آن روز همه چهرهها در برابر خداوند حىّ قيوم، خاضع مىشود؛ و مأيوس و زيانكار است آن كه بار ستمى بر دوش دارد
112- امّاآن كس كه كارهاى شايسته انجام دهد، در حالى كه مؤمن باشد، نه از ظلمى مىترسد، و نه از نقصان حقش
113- و اين گونه آن را قرآنى عربى [فصيح و گويا] نازل كرديم، و انواع وعيدها و انذارها را در آن بازگو نموديم، شايد تقوا پيشه كنند؛ يا براى آنان تذكّرى پديد آورد
114- پس بلند مرتبه است خداوندى كه سلطان حق است! پس نسبت به تلاوت قرآن عجله مكن، پيش از آنكه وحى آن بر تو تمام شود؛ و بگو «پروردگارا! علم مرا افزون كن»
115- پيش از اين، از آدم پيمان گرفته بوديم؛ امّا او فراموش كرد؛ و عزم استوارى براى او نيافتيم
116- و به ياد آور هنگامى را كه به فرشتگان گفتيم «براى آدم سجده كنيد» همگى سجده كردند؛ جز ابليس كه سرباز زد و سجده نكرد
117- پس گفتيم «اى آدم! اين ابليس دشمن تو و دشمن همسر توست؛ مبادا شما را از بهشت بيرون كند؛ كه به زحمت و رنج خواهى افتاد!
118- امّا تو در بهشت راحت هستى؛ و مزيّتش براى تو اين است كه در آن گرسنه و برهنه نخواهى شد؛
119- و در آن تشنه نمىشوى، و حرارت آفتاب آزارت نمىدهد»
120- ولى شيطان او را وسوسه كرد و گفت «اى آدم! آيا مىخواهى تو را به درخت زندگى جاويد، و مُلكى بى زوال راهنمايى كنم؟!»
121- سرانجام هر دو از آن خوردند، و لباس بهشتيشان فرو ريخت، و عورتشان آشكار گشت و براى پوشاندن خود، از برگهاى درختان بهشتى جامه دوختند آرى آدم پروردگارش را نافرمانى كرد، و از پاداش او محروم شد
122- سپس پروردگارش او را برگزيد، و توبهاش را پذيرفت، و هدايتش نمود
123- خداوندفرمود«هر دو از آن بهشت فرود آييد، در حالى كه دشمن يكديگر خواهيد بود؛ ولى هرگاه هدايت من به سراغ شما آيد، هر كس از هدايت من پيروى كند، نه گمراه مىشود، و نه در رنج خواهد بود
124- و هر كس از ياد من رويگردان شود، زندگى سخت و تنگى خواهد داشت؛ و روز قيامت، او را نابينا محشور مىكنيم»
125- مىگويد «پروردگارا! چرا نابينا محشورم كردى؟! من كه بينا بودم!»
126- مىفرمايد «آن گونه كه آيات ما براى