شما، به دادوستدى كه با خدا كردهايد؛ و اين است آن پيروزى بزرگ!
112- توبهكنندگان، عبادتكاران، سپاسگويان، سياحت كنندگان، ركوع كنندگان، سجدهآوران، آمران به معروف، نهى كنندگان از منكر، و حافظان حدود و مرزهاى الهى، مؤمنان حقيقىاند؛ و بشارت ده به اينچنين مؤمنان!
113- براى پيامبر و مؤمنان، شايسته نبود كه براى مشركان از خداوند طلب آمرزش كنند، هر چند از نزديكانشان باشند؛ آن هم پس از آنكه بر آنها روشن شد كه اين گروه، اهل دوزخند
114- و استغفارِ ابراهيم براى پدرش [عمويش آزر]، فقط بخاطر وعدهاى بود كه به او داده بود تا وى را به سوى ايمان جذب كند؛ امّا هنگامى كه براى او روشن شد كه وى دشمن خداست، از او بيزارى جست؛ بيقين، ابراهيم مهربان و بردبار بود
115- چنان نيست كه خداوند قومى را، پس از آنكه آنها را هدايت كرد و ايمان آوردند گمراه و مجازات كند؛ مگر آنكه امورى را كه بايد از آن بپرهيزند، براى آنان بيان نمايد و آنها مخالفت كنند؛ زيرا خداوند به هر چيزى داناست
116- حكومت آسمانها و زمين تنها از آن خداست؛ زنده مىكند و مىميراند؛ و جز خدا، ولىّ و ياورى نداريد
117- مسلّماً خداوند رحمت خود را شامل حال پيامبر و مهاجران و انصار، كه در زمان عسرت و شدّت در جنگ تبوك از او پيروى كردند، نمود؛ بعد از آنكه نزديك بود دلهاى گروهى از آنها، از حق منحرف شود و از ميدان جنگ بازگردند؛ سپس خدا توبه آنها را پذيرفت، كه او نسبت به آنان مهربان و رحيم است
118- و همچنين آن سه نفر كه از شركت در جنگ تبوك بازماندند، و مسلمانان با آنان قطع رابطه نمودند، تا آن حدّ كه زمين با همه وسعتش بر آنها تنگ شد؛ حتّى در وجود خويش، جايى براى خود نمىيافتند؛ در آن هنگام دانستند پناهگاهى از خدا جز به سوى او نيست؛ سپس خدا رحمتش را شامل حال آنها نمود، و به آنان توفيق داد تا توبه كنند؛ خداوند بسيار توبه پذير و مهربان است
119- اى كسانى كه ايمان آوردهايد! از مخالفت فرمان خدا بپرهيزيد، و با صادقان باشيد
120- سزاوار نيست كه اهل مدينه، و باديه نشينانى كه اطراف آنها هستند، از رسول خدا تخلّف جويند؛ و براى حفظ جان خويش، از جان او چشم بپوشند اين بخاطر آن است كه هيچ تشنگى، خستگى، و گرسنگى در راه خدا به آنها نمىرسد و هيچ گامى كه موجب خشم كافران مىشود برنمىدارند، و ضربهاى از دشمن نمىخورند، مگر اينكه بخاطر آن، عمل صالحى براى آنها نوشته مىشود؛ زيرا خداوند پاداش نيكوكاران را تباه نمىكند
121- و هيچ مال كوچك يا بزرگى را در اين راه انفاق نمىكنند، و هيچ سرزمينى را به سوى ميدان جهاد و يا در بازگشت نمىپيمايند، مگر اينكه براى آنها نوشته مىشود؛ تا خداوند آن را بعنوان بهترين اعمالشان، پاداش دهد
122- شايسته نيست مؤمنان همگى به سوى ميدان جهاد كوچ كنند؛ چرا از هر گروهى از آنان، طايفهاى كوچ نمىكند و طايفهاى در مدينه بماند، تا در دين و معارف و احكام اسلام آگاهى يابند و به هنگام بازگشت به سوى قوم خود، آنها را بيم دهند؟! شايد از مخالفت فرمان پروردگار بترسند، و خوددارى كنند!
123- اى كسانى كه ايمان آوردهايد! با كافرانى كه به شما نزديكترند، پيكار كنيد؛ و دشمن دورتر، شما را از دشمنان نزديك غافل نكند آنها بايد در شما شدّت و خشونت و قدرت احساس كنند؛ و بدانيد خداوند با پرهيزگاران است
124- و هنگامى كه سورهاى نازل مىشود، بعضى از آنان به ديگران مىگويند «اين سوره، ايمان كدام يك از شما را افزون ساخت؟!» به آنها بگو امّا كسانى كه ايمان آوردهاند، بر ايمانشان افزوده؛ و آنها به فضل و رحمت الهى خوشحالند
125- و امّا آنها كه در دلهايشان بيمارى است، پليدى بر پليديشان افزوده؛ و از دنيا رفتند در حالى كه كافر بودند