بخواند، مگر اين كه به اميد صحيح بودن، نماز را بخواند بعد اگر فهميد كه وضو داشته نمازش بنا بر اظهر صحيح است. و هم چنين است اگر قبل از نماز شك كرد كه وضو دارد يا نه ولى گمان به وضو داشت.
(310) اگر بعد از نماز شك كند، كه قبل از نماز وضوى او باطل شده يا بعد از نماز، نمازى كه خوانده صحيح است.
(311) كسى كه مى داند وضو گرفته وحدثى هم از او سر زده مثلا بول كرده است، اگر نداند كدام جلوتر بوده، چنانچه پيش از نماز است بايد وضو بگيرد، و اگر در اثناء نماز است بايد نماز را بشكند ووضو بگيرد، واگر بعد از نماز است نمازى كه خوانده صحيح است وبراى نماز بعد بايد وضو بگيرد. [ 64 ]
(312) اگر انسان مرضى دارد كه بول او قطره قطره مى ريزد يا نمى تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى كند، چنانچه يقين دارد كه از اول وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن ونماز خواندن مهلت پيدا مى كند، بايد نماز را در وقتى كه مهلت پيدا مى كند بخواند، واگر مهلت او به مقدار كارهاى واجب نماز است، بايد در وقتى كه مهلت دارد فقط كارهاى واجب نماز را بجا آورد وكارهاى مستحب آن مانند اذان واقامه را ترك نمايد، اگر در مراقبت آن وقت، عسر وحرج ومشكلى براى او پيش نيايد
(313) اگر به مقدار وضو ونماز مهلت پيدا نمى كند ودر بين نماز چند دفعه بول يا غائط از او خارج مى شود، اگر وضو گرفتن بعد از هر دفعه برايش سخت نيست وعسر وحرج در كار نيست وكارى كه نمازش را باطل كند پيش نمى آيد، بايد ظرف آبى پهلوى خود بگذارد وهر وقت بول يا غائط از او خارج شد فورا وضو بگيرد وبقيه نماز را بخواند، واحتياط مستحب آن است كه همان نماز را دوباره با يك وضو بخواند واگر در بين آن نماز وضوى او باطل شد اعتنا نكند.
(314) كسى كه بول يا غائط پى در پى از او خارج مى شود ووضو گرفتن بعد از هر دفعه براى او سخت است، اگر بتواند مقدارى از نماز را با وضو بخواند، بايد براى هر نماز يك وضو بگيرد.
(315) كسى كه بول يا غائط پى در پى از او خارج مى شود اگر نتواند هيچ مقدار از نماز را با وضو بخواند احتياط واجب آن است كه براى هر نماز يك وضو بگيرد و اگر با تيمم مى تواند مقدارى از نماز را با تيمم بخواند تيمم هم بنمايد.
(316) اگر مرضى دارد كه نمى تواند از خارج شدن باد جلوگيرى كند، بايد به وظيفه كسانى كه نمى توانند از بيرون آمدن بول وغائط خوددارى كنند عمل نمايد.
(317) كسى كه بول يا غائط پى در پى از او خارج مى شود، بايد براى هر نماز وضو بگيرد وفورا مشغول نماز شود، ولى براى بجا آوردن سجده وتشهد فراموش شده ونماز احتياط كه بايد بعد از نماز انجام داد در صورتى كه آنها را بعد از نماز بجا بياورد، وضو گرفتن لازم نيست.
(318) كسى كه بول او قطره قطره مى ريزد بايد براى نماز به وسيله‌كيسه اى كه [ 65 ] در آن، پنبه يا چيز ديگرى است كه از رسيدن بول به جاهاى ديگر جلوگيرى مى كند، خود را حفظ نمايد، واحتياط واجب آن است كه پيش از هر نماز مخرج بول و كيسه اى را كه نجس شده آب بكشد يا عوض كند. ونيز كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى كند، چنانچه ممكن باشد به مقدار نماز از رسيدن غائط به جاهاى ديگر بايد جلوگيرى نمايد، واحتياط واجب آن است كه اگر مشقت ندارد، براى هر نماز مخرج غائط را آب بكشد.
(319) كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن بول وغائط خوددارى كند در صورتى كه ممكن باشد ومشقت وزحمت وخوف ضرر نداشته باشد بايد به مقدار نماز از خارج شدن بول وغائط جلوگيرى نمايد اگر چه خرج داشته باشد وخرج آن به او ضرر زيادى نزند، بلكه اگر مرض او به آسانى يعنى بدون عسر شخصى معالجه شود، احتياط واجب آن است كه خود را معالجه نمايد.
(320) كسى كه نمى تواند از بيرون آمدن بول وغائط خوددارى كند، بعد از آن كه مرض او خوب شد، لازم نيست نمازهايى را كه در وقت مرض مطابق وظيفه اش خوانده قضا نمايد. ولى اگر در بين وقت نماز مرض او خوب شود، بايد بنا بر احتياط مستحب نمازى را كه در آن وقت خوانده دوباره بخواند. وضوهاى واجب ومستحب براى شش چيز وضو گرفتن واجب است:
1 - براى نمازهاى واجب غير از نماز ميت.
2 - براى سجده وتشهد فراموش شده، اگر بين آنها ونماز حدثى از او سر زده مثلا بول كرده باشد، واحتياط واجب آن است كه براى سجده‌سهو هم وضو بگيرد.
3 - براى طواف واجب خانه‌كعبه.
4 - اگر نذر يا عهد كرده يا قسم خورده باشد كه وضو بگيرد.
5 - اگر نذر كرده باشد كه جايى از بدن خود را به خط قرآن برساند.
6 - براى آب كشيدن قرآنى كه نجس شده يا بيرون آوردن آن از مستراح ومانند [ 66 ] آن، در صورتى كه مجبور باشد دست يا جاى