شايد مؤلف از نوادگان محمدبن على بن سعداشعرى قمى فردانى معروف به ابن متويه باشد كه شيخ محمدبن حسن بن وليد قمى (م 343) بوده است يا اين كه از نوادگان حسن بن متوية بن سندى قريشى بوده كه او نيز از مشايخ ابن وليد بوده چنان كه نجاشى در فهرست و معالمالعلماء در شرح حال احمدبن عبدوس خلنجى آوردهاند و شرح حال مستقل او در ايضاح الاشتباه نيز آمده است.
(ذريعه، ج 15، ص 13) شيخ حر عاملى كتاب الاحاديث الفقهيه را به محمدبن حسنبن ابراهيم بن ابى جمهور احسائى نسبت داده است.
شايد مراد او همان كتاب درالآلى العماديه فىالاحاديث الفقهيه باشد.
(ذريعه، ج 1، ص 278) بعضى فهرستهاى كتاب الاربعون حديثاً را به علامه محمد محسن مشهور به عرفان شاگرد ملاصدرا نسبت دادهاند.
ظاهراً نويسنده آن غير از فيض كاشانى است؛ زيرا لقب معروف او فيض است نه عرفان.
احتمال دارد اين شخص همان فيض كاشانى باشد و مراد اين است كه او در مراتب عرفان شناخته شده است نه اين كه ملقب به عرفان است.
(ذريعه، ج 1، ص 424) اسم ابوبكر جعابى، محمدبن عمربن محمدبن سليم يا سالم بن براءبن نبرة بن سيار تميمى است كه معروف به ابن جعابى نيز مىباشد چنان كه در رياض آمده است و احتمال دارد به عمربن محمد «جعابى» و به محمدبن عمر «ابن جعابى» گفته مىشود.