امير المؤمنين (ع) در ايام خلافت شان در کوفه مردم را در رحبه گرد آورده و آنان را به خداوند سوگند دادند که هر که روز غدير خم سخنان پيامبر (ص) را شنيده, بر خيزد و شهادت دهد.
پس از اين درخواست سي نفر, از جمله 12 تن از بدريان, به شهادت بر مي خيزند, نويسنده المراجعات با در نظر گرفتن اينکه اين جريان حداقل بيست و پنج سال پس از حادثه غدير رخ داده است و در طول اين ساليان بسياري از صحابه به مرگ طبيعي و جمعي نيز به دليل جنگ ها و حوادثي چون طاعون از دنيا رفته اند و بسياري نيز درکوفه نبوده و يا به دليل فتوحات در مناطق مختلف دنياي اسلام پراکنده شده بودند و جمعي نيز به خاطر کينه اي که از علي (ع) در دل داشتند, حاضر به شهادت نشدند, نتيجه مي گيرند:
که حديث غدير متواتر بوده بايستي تعداد بسياري سخنان پيامبر (ص) را شنيده باشند تا پس از آن همه موانع و ساليان طولاني سي نفر شهادت داده باشند و آن را قوي ترين دليل بر تواتر حديث غدير مي دانند.
(صص 269 ـ 268, ش 56).