بعد از آن كه نوح(ع) فايده توبه و سعادت دنيوى حاصل از آن را براى قوم خود بيان فرمود، ايشان را متوجه قدرت پروردگار ساخت تا شايد ايمان بياورند، از اين رو خطاب به آنان گفت:
«چگونه از بزرگى و عظمت خدا و قدرت او بيمناك نيستيد، در حالىكه او شما را در مراحل گوناگون و به تدريج از نطفه به علقه و سپس مضغه آفريد و آنگاه بر اين مضغه استخوان و گوشت پوشاند.»
«ما لَكُمْ لا تَرْجُونَ لِلَّهِ وَقاراً * وَقَدْ خَلَقَكُمْ أَطْواراً».
پس از آن، نوح(ع) در حالى كه آنها را متوجه قدرت برتر الهى ساخته بود، دعوتِ خويش را پىگرفت و چنين افزود:
«خداوند، ستارگان گردش كننده را آفريد و ماه را به گونهاى خلق كرد تا در مدار خويش به حركت در آيد و شب هنگام، زمين را برايتان روشن سازد و خورشيد را چراغ روشنايى روز مقرر داشت و شما را از زمين رشد و نمو بخشيد، چه آنكه غذايتان را از گياهان حاصل از زمين قرار داد و سرانجام، شما را پس از مرگ و مدفون شدن، به زمين باز مىگرداند و سپس براى حسابرسى روز قيامت شما را برمىانگيزاند. گذشته از اين، زمين را برايتان مهيإ؛ هه ساخت تا به آسانى بتوانيد روزى خويش را به دست آوريد و به آرزوهاى خود دست يابيد.»
خداى متعال به اين مسأله چنين اشاره كرده است:
أَلَمْ تَرَوْا كَيْفَ خَلَقَ اللَّهُ سَبْعَ سَمواتٍ طِباقاً * وَجَعَلَ القَمَرَ فِيهِنَّ نُوراً وَجَعَلَ الشَّمْسَ سِراجاً * وَاللَّهُ أَنْبَتَكُمْ مِنَ الأَرْضِ نَباتاً * ثُمَّ يُعِيدُكُمْ فِيها وَيُخْرِجُكُمْ إِخْراجاً * وَاللَّهُ جَعَلَ لَكُمُ الأَرْضَ بِساطاً * لِتَسْلُكُوا مِنْها سُبُلاً فِجاجاً؛(10)
آيا نديدهايد، چگونه خداوند آسمان را در هفت طبقه آفريد و ماه را [شب هنگام] در آنها روشنايى داد و خورشيدِ روز را چراغى فروزان مقرر داشت. خداوند شما را از زمين آفريد و سپس بدان باز مىگرداند و يك بار ديگر شما را خارج مىسازد، خدا زمين را چون گسترهاى از نعمت، برايتان قرار داد تا براى تحصيل روزى بتوانيد راههاى مختلفى در آن بپيماييد.
بر طبق تصريح قرآن، دعوت نوح(ع) تأثير چندانى بر قومش نداشت:
وَما آمَنَ مَعَهُ إِلّا قَلِيلٌ
جز اندكى بدو ايمان نياوردند.
امّا بيشتر مردم از دعوت او سرباز زده، وى را تكذيب و به ديوانگى متهم كردند و با ايجاد رعب و وحشت و انجام آزار و اذيت، مانع تبليغ رسالتِ آن حضرت شدند.
خداى متعال مىفرمايد:
كَذَّبَتْ قَبْلَهُمْ قَوْمُ نُوحٍ فَكَذَّبُوا عَبْدَنا وَقالُوا مَجْنُونٌ وَازْدُجِرَ؛(11)
پيش از اين نيز قوم نوح بنده ما نوح را تكذيب كرده و گفتند:
او ديوانه است. وى از آنها زجر و ستم فراوان كشيد.
قوم نوح(ع) همچنين وى را به سنگسار شدن تهديد كردند:
قالُوا لَئِنْ لَمْ تَنْتَهِ يا نُوحُ لَتَكُونَنَّ مِنَ المَرْجُومِينَ؛
گفتند: اى نوح، اگر دست برندارى تو را سنگسار خواهيم كرد.
ولى نوح(ع) از اين تهديدها نهراسيد و با ايمان استوار خود به آنها چنين پاسخ داد:
اى قوم، اگر چه وجود من ميان شما براى تبليغ رسالتِ پروردگارم بر شما سختگران است [بدانيد كه] من با توكل بر خدا، دعوتِ خويش را ادامه خواهم داد. شما نيز با يارىگرفتن از همدستانِ خود، كه به خدايان باطل ايمان آوردهاند، هركارى مىخواهيد درحقّ من انجام دهيد.