گفتند: آيا آمدهاى به ما بگويى خداى يگانه را بپرستيم و از آنچه پدرانمان مىپرستيدند دست برداريم!؟
اگر راست مىگويى عذابى را كه برما وعده كردى برما بفرست.
هود گفت: خشم و غضب الهى قطعاً بر شما وارد خواهد شد.
آيا شما در يك سلسله نامهايى كه خود و پدرانتان نامگذارى كرديد، با من بحث و مناقشه مىكنيد؟
خداوند هيچ گونه قدرتى به آنها نداده، بنابراين منتظر عذاب الهى باشيد و من نيز با شما در انتظار خواهم بود.
در اين آيه كريمه نيز ملاحظه مىكنيم كه قوم هود به خاطر تقليد كوركورانه از پدرانشان، به بردگى روحى دچار گشته بودند كه آزادى فكر و انديشه را از آنها سلب كرده بود، چنانكه قدرت استدلال هود را مىبينيم، زمانى كه خدايانِ آنها را اسمهاى بىمسما خواند و گفت بيش از اسم چيز ديگرى نيستند؛ در اين بتها نشانى از خدايىگرى وجود نداشته و از قدرتى كه حتى خود را نگاهدارند، برخوردار نيستند.
پس از آنكه هود(ع) قوم خود را هدايت و ارشاد نمود و آنها سربرتافتند، مدت سه سال باران از آنها قطع گرديد و اين خود هشدارى بود كه عذاب آنها نزديك است.
در همين فرصت نيز هود(ع) به پند و اندرز قوم خود مىپرداخت و بدانها مىگفت:
از خداى خود بخواهيد كه گناهان گذشته شما را بيامرزد و با توبه كردن به سوى او بازگرديد، اگر شما اين كار را انجام دهيد، خداوند بارانِ پىدرپى برايتان خواهد فرستاد و نعمتهاى شما فراوان مىگردد، همان گونه كه بر قدرت و توان شما افزود.
زنهار كه از دعوت من نافرمانى كنيد و بر كفر و اعمال ناروا پافشارى و اصرار ورزيد:
وَيا قَوْمِ اسْتَغْفِرُوا رَبَّكُمْ ثُمَّ تُوبُوا إِلَيْهِ يُرْسِلِ السَّماءَ عَلَيْكُمْ مِدْراراً وَيَزِدْكُمْ قُوَّةً إِلى قُوَّتِكُمْ وَلا تَتَوَلَّوْا مُجْرِمِينَ؛(14)
اى قوم، از خداى خويش آمرزش بخواهيد و سپس به پيشگاه او توبه نماييد [در اين صورت] بر شما باران رحمت فرو مىفرستد و قدرت شما را فزونى مىبخشد، و گردِ گناه نگرديد.
پس از سه سال قطع باران بر قوم هود و پس از آنكه آنان رسالتِ پيامبر خود را انكار كرده و به كفر و سركشى خود ادامه دادند، فرمان خداوند تعلق گرفت كه بر آنها عذاب نازل شود و خداوند، هود(ع) و همراهان مؤمن او را از عذاب رهانيد، و گنهكاران را به هلاكت رسانيد:
وَلَمّا جاءَ أَمْرُنا نَجَّيْنا هُوداً وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ بِرَحْمَةٍ مِنّا وَنَجَّيْناهُمْ مِنْ عَذابٍ غَلِيظٍ؛(15)
و آنگاه كه فرمان ما صادر شد، هود و مؤمنين همراه وى را با لطف خويش نجات داديم و آنها را از عذاب سخت رهانيديم.
ولى قرآن چگونگى نجات هود(ع) را براى ما روشن نساخته است، برخى از مورخين مىگويند:
نجات هود به اين شكل بود كه وى پس از آنكه از پذيرش دعوت خود از ناحيه مردم مأيوس و نااميد گشت، از قوم خود كناره گرفت و به همراهى مؤمنانى كه با او بودند، رهسپار مكه شد و مدتى در آنجا زندگى كرد و سرانجام در همانجا از دنيا رفت و به خاك سپرده شد.(16)
خداى سبحان بادى بسيار شديد بر قوم عاد مسلط گرداند كه هفت شبانهروز پىدر پى برآنان وزيدن گرفت و همانگونه كه درخت نخل ميان تهى از ريشه كنده مىشود، بدنهاى آنان از جا كنده شده و بر زمين كوبيده مىشد و بدين سان به هلاكت رسيدند و بدنهايشان قطعه قطعه گرديد و همگى نابود شدند و يكى هم از آنان باقى نماند، به گونهاى كه فرداى آن روز جز خانههايشان چيزى ديده نمىشد.