بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيم
هارون الرشيد خليفه عباسى بسيار برامكه را دوست مى داشت ، و آنان نوعا در سمت وزراء و اصحاب خاص محبوب بودند. در ميان آنان به جعفر برمكى شديدا علاقه داشت . تا اينكه بعد از 17 سال و 7 ماه عزت در سال 189 ه - ق به مسائلى چند، برامكه مورد غضب هارون الرشيد قرار گرفتند و همگى به بدبختى و نكبت روزگار افتادند و دنيا كاملا بر آنان برگشت .
از جمله ، محمد بن عبدالرحمن هاشمى گويد:
روز عيد قربانى بود كه وارد بر مادرم شدم ، ديدم زنى با جامه هاى كهنه نزد اوست و با او صحبت مى كند. مادرم گفت اين زن را مى شناسى ؟
گفتم : نه ، فرمود: اين ( عباده ) مادر جعفر برمكى است .
من به جانب عباده رفتم و با او قدرى تكلم نمودم و پيوسته از حال او تعجب مى كردم . از او پرسيدم :
اى مادر، از عجايب دنيا چه ديدى ؟
گفت : اى پسر جان روز عيدى مثل چنين روز (عيد قربان ) بر من گذشت در حالى كه چهار صد كنيز در خدمت من ايستاده بودند و من مى گفتم :
پسرم جعفر حق مرا ادا نكرده و بايد كنيزان و خدمتكاران من بيشتر باشد.
امروز يك عيد است كه بر من مى گذرد كه منتهى آرزوى من دو پوست گوسفند است كه يكى را فرش خود كنم و ديگرى را لحاف خود كنم .
من (محمد هاشمى ) پانصد درهم به او دادم و چنان خوشحال شد كه نزديك بود قالب نهى كند. گاه گاهى عباده به خانه ما مى آمد تا از دنيا رحلت كرد.(339)
بِسْم اللهِ الْرَّحْمنِ الْرَّحيم
شعبى گويد:
من همانند ديگر جوانان به ميدان بزرگ كوفه وارد شدم ، امام على عليه السلام را بر بالاى دو طرف طلا و نقره ديدم كه در دستش تازيانه اى كوچك بود و مردم را تجمع كرده بودند به وسيله آن به عقب مى راند.
پس به سوى آن اموال برگشت و بين مردم تقسيم مى كرد، به طورى كه براى خودش هيچ چيز باقى نماند و دست خالى به منزلش بازگشت .
به منزل بازگشتم و به پدرم گفتم :
امروز چيزى ديدم نمى دانم بهترين مردم بوده يا نه ؟!
پدرم گفت : پسرم چه كسى را ديدى ؟
آنچه را ديده بودم نقل كردم پدرم از شنيدن اين جريان به گريه افتاد و گفت :
اى پسرم تو بهترين كس از مردم را ديده اى .(340)
زاذان گويد:
من با قنبر به سوى امير المؤ منين رفتيم ، قنبر گفت :
يا امير المؤ منين برخيز كه برايت گنجى مهم پنهان كرده ام ؟
فرمود: گنج چيست ؟
قنبر گفت : برخيز و با من بيا تا نشانت دهم .
امام برخاست و با او به خانه در آمد. قنبر كيسه بزرگى از كتان كه پر از كيسه هاى كوچك طلا و نقره در آن بود آورد و گفت :
اى على عليه السلام مى دانم كه شما چيزى را بر نمى دارى مگر آن كه همه را تقسيم مى كنى ، اين را فقط براى شما ذخيره كردم .!
امام فرمود: هر آينه دوست داشتم كه در اين خانه آتشى شعله مى كشيد و همه را مى سوزانيد، پس شمشير از غلاف كشيد و بر كيسه ها زد، طلا و نقره ها را ميان كيسه ها به بيرون ريخته شدند.
سپس فرمود: اينها را ميان مردم تقسيم كنيد، و آنان هم چنين كردند، بعد فرمود:
شاهد باشيد كه چيزى براى خود نگرفتم و در تقسيم بين مسلمانان كوتاهى نكردم ، و آنگاه فرمود:
(اى طلاها و نقره ها غير على عليه السلام را بفريبيد)(341)