هرچند، نوح دعوت را با انذار آغاز مىكند اما آن را با نوعى عاطفه و شفقت ورزى همراه مىسازد، تا دل مخاطبان را نرم سازد؛ مىگويد: من براى شما از عذاب روز دردناك مىترسم.
در جاى ديگر، قرآن هشدار نوح را چنين حكايت مىفرمايد:
لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ فَقالَ يا قَوْمِ اعْبُدُوا اللَّهَ ما لَكُمْ مِنْ إلهٍ غَيْرُهُ إِنِّى أَخافُ عَلَيْكُمْ عَذابَ يَوْمٍ عَظِيمٍ؛(58)
همانا نوح را به سوى قومش فرستاديم. پس گفت اى قوم من، خدا را بپرستيد كه براى شما جز او معبودى نيست. من از عذاب روزى سترگ بر شما مىهراسم.
و در سوره نوح مىفرمايد:
إِنّا أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ أَنْ أَنْذِرْ قَوْمَكَ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ قالَ يا قَوْمِ إِنَّىلَكُمْ نَذِيرٌ مُبِينٌ؛(59)
ما نوح را به سوى قومش فرستاديم، كه قومت را پيش از آن كه عذابى دردناك به آنها رسد، هشدار ده. نوح گفت: اى قوم من، من شما را هشدار دهندهاى آشكارم.
در خصوص تأكيد بر انذار و شروع دعوت با آن، در دعوت نوح، ديدگاههايى مطرح شدهاست؛ از ديدگاه علامه طباطبايى، خلاصه دعوت نوح در انذار او تجلى يافته و جملههاى (60)
ديدگاه ديگر از آن سيد قطب در تفسير فى ظلال القرآن است كه مىگويد:
چون قوم نوح داراى حالتى از اعراض و استكبار و عناد و ضلال بودند، خداوند انذار را مناسبترين خلاصه و اجمال براى رسالت او و آغاز دعوتش قرار داد.(61)