شيوههاى دعوت او اعم از روشهاى مستقيم و غير مستقيم اينهاست:
پيامبران الهى پس از ارائه محورهاى اصلى دعوت (توحيد، نبوت و معاد) شيوههاى ديگر را بر اساس نيازها و مقتضيات زمينى و زمانى اتخاذ مىكردهاند. دوران ادريس زمانهاى بهدور از دانش و فرهنگ بود و او از جانب داناى مطلق هستى، مأمور تأسيس علوم و فنون و تعليم دانشهاى مختلف مىگردد. در بحارالأنوار وجه تسميه ادريس، اهتمام او به درس و علم دانسته شده است؛
و إنّما سمّى إدريس لكثرة ما كان يدرس من حكم الله عز و جل و سنن الاسلام.(3)
او ادريس ناميده شده به علت آن كه بسيار در احكام الهى و آداب اسلامى مطالعه مىنمود.
در تفسير الميزان از على بن ابراهيم نقل شده كه: (4)
درخصوص پيشتازى ادريس در خط و خياطى، علامه همچنين مىگويد:
در ميان مورخان و سيره نويسان معروف است كه ادريس اولين كسى بود كه با قلم خط نوشت و نخستين كسى بود كه جامه دوخت و به تن كرد.(5)
همچنين درباره ابتكار ادريس در فنون و مهارتهاى ديگر مىنويسد:
وى آداب نقشهكشى و شهرسازى را به مردم آموخت و بهوسيله شاگردانش، شهرها ساخته شد كه از همه كوچكتر شهر(6)