حضرت سليمان پسر داود از پيامبرانى است كه به اقتدار دنيوى نيز دست يافته و پهناورترين و با نفوذترين حكومت تاريخ را تشكيل داده است، طورى كه جن و ملك و باد و باران و پرندگان و وحوش نيز تحت فرمان او بودهاند. در شرايطى كه قدرت و حكومت بهطور معمول موجب گردنكشى و استكبار مىشد، سليمان همواره روبهسوى خدا داشت و لحظهاى از سپاس او غافل نمىگشت. بدين لحاظ قرآن او را بندهاى شايسته و مقرب معرفى فرموده است.
وَوَهَبْنا لِداوُدَ سُلَيْمانَ نِعْمَ العَبْدُ إِنَّهُ أَوّابٌ؛(1)
و به داود سليمان را بخشيدم كه نيك بندهاى است و بسيار به سوى خدا توبه مىكند.
وَإِنَّ لَهُ عِنْدَنا لَزُلْفى وَحُسْنَ مَابٍ؛(2)
و بهراستى براى او نزد ما تقرب و نيك فرجامى است.
قرآن مجيد در 47 آيه از قصه زندگانى و حكومت و دعوت او ياد فرموده و هفدهبار نام او را به ويژه در سوره نمل ذكر كرده است.