و اگر در آنچه بر بنده خود نازل كردهايم شك داريد، پس - اگر راست مىگوييد - سورهاى مانند آن بياوريد. لحن آيه فوق، بيانگر اطمينان و اعتماد گوينده به پشتوانهاى قوى و لايزال است.
همچنين در پاسخ به تهمتها و حملههاى تبليغاتى و جنگ روانى دشمن، اين شيوه توسط پيامبر اتخاذ مىشود:
قُلْ إِنَّما أَعِظُكُمْ بِواحِدَةٍ أَنْ تَقُومُوا لِلَّهِ مَثْنى وَفُرادى ثُمَّ تَتَفَكَّرُوا ما بِصاحِبِكُمْ مِنْ جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلّا نَذِيرٌ لَكُمْ بَيْنَ يَدَىْ عَذابٍ شَدِيدٍ؛(31)
بگو من به شما يك اندرز مىدهم كه؛ دو بدو و به تنهايى براى خدا بپاخيزيد، سپس بينديشيد كه رفيق شما هيچ گونه ديوانگى ندارد. او شما را از عذاب سختى كه در پيش است جز هشدار دهندهاى نيست.
يكى از نويسندگان در اين زمينه مىنويسد:
دربرابر تهمتهاى سحر، جنون و غيره، قرآن نمىگويد كه داعيه (مبلّغ) با شيوه خطابى و با حرارت به دفع تهمتها و نفى دروغها بپردازد، يا با ادله و براهين خلاف آن را اثباتكند، چرا كه شايعه جنون يا تهمتهاى ديگر در ميان مردمى گسترش يافته كه احساسات تحريك شدهشان نه با غوغا و نه با برهان آرام مىيابد، بلكه مبلّغ با تكيه بر ارشادات قرآن هيچ وقعى به تهمتها نمىنهد و خودرا منتقد ديدگاههاى مخالفان قلمداد نمىكند، بلكه تنها مخاطبان را به بررسى بىطرفانه جريان و تفكر منطقى در جوى سالم و آرام فرا مىخواند؛ درست شبيه متهمى كه چون به برائت و بى گناهى خويش اطمينان كامل دارد با فرياد در صدد تبرئه خويش برنمىآيد، بلكه محكمه و شاهدان را به مطالعه اسناد و مدارك دعوت مىنمايد. نتيجه اين شيوه آن خواهد بود كه مخاطبان از گمراهى به درآيند و همچنين به طور غير مستقيم، قوت انديشه و پيام تبليغى مبلّغ بروز خواهد يافت.(32)