قرآن حرفش اين است كه نه تنها انسان بلكه همه موجودات قافله اى هستند كه به طرف عالم آخرت حركت مى كنند و براى همه آنها عالم آخرت هست . اگر نشئه بعد از اين دنيا كه نشئه بقا و جاودانگى است و نشئه اى است كه كشته ها در آنجا به ثمر مى رسد نبود كار اين دنيا عبث بود همان طور كه اگر دوره كشت داشته باشيم و دوره درو نداشته باشيم عبث است .
خدا خلقت را به حق آفريده است و خلقت پوچ نيست و معنا دارد . روح آخرت يعنى بازگشت اشيا به سوى خداوند از خداوند به وجود آمده اند و به خداوند بازمى گردند . اگر از خدا به وجود مىآمدند و به خدا بازنمى گشتند خلقت باطل بود .
يك مقدمه براى قيامت همين مساله است كه آفرينش به حق بپا شده است آفرينش پوچ و باطل نيست آفرينش " براى " دارد . اما بايد توجه داشت كه اين در فكر كوچك ماست كه به سعادت فرد و سعادت اجتماع كه مى رسيم در اين نقطه مى ايستيم ولى اگر كسى اين " براى " ها را خوب تعقيب كند مى بيند آن چيزى كه همه " براى " ها به آنجا منتهى مى شود خود خداست آن نهايتى كه وقتى به آنجا مى رسند ديگر آنجا نهايت كار است و آنجاست كه همه چيز به پايان مى رسد خداى متعال است . خداى متعال خودش حق است و خلقت را كه به حق آفريده است درواقع اين گونه است كه خلقت را به سوى خود آفريده است .
( " و صور كم فاحسن صوركم " ) خدا شما را مصور گردانيد و صورت شما را نيكو گردانيد . مفسرين اين سوال را مطرح كرده اند كه آيا مقصود از صورت در اينجا همان است كه در فارسى به آن " چهره " مى گوييم و مقصود آيه اين است كه خدا اندامهاى انسان مثل چشم را زيبا آفريد ؟
اين در سوره ( " و التين " ) آنجا كه مى فرمايد :
( " لقد خلقنا الانسان فى احسن تقويم " )