در ميان علما چند نفر هستند كه به زهد و ورع و تقوا و عدالت بى خدشه ضرب المثل اند . يكى از اينها مرحوم مقدس اردبيلى ( ملا احمد اردبيلى ) است .
او مرد بسيار عالمى است و در فقه از او به عنوان " محقق اردبيلى " ياد مى شود ايضاح فخرالمحققين را شرح كرده است و تا اندازه اى معقول و منقول هر دو را خوانده است .
گويا مدتى در شيراز نزد محقق دوانى تحصيل مى كرده است و بعد به نجف رفت . نجف را بعد از شيخ طوسى محقق اردبيلى احيا كرد .
اين حوزه اى كه تا عصر ما بوده و هست و دعا كنيم خداوند باز هم حفظش كند كه الان با خطر بزرگى مواجه است به يك اعتبار بعد از هزار سال و به يك اعتبار بعد از حدود پانصد سال مى خواهند منحلش كنند براى بار دوم محقق اردبيلى آن را احيا كرد . وى معاصر با صفويه است و شاه عباس خيلى اصرار كرد كه ايشان را به اصفهان بياورد .
همين مسجد شاه را كه مى ساختند گفت من مى خواهم كه اعدل و اعلم علما در اينجا نماز بخواند و شيخ بهايى با عده اى رفتند نجف و او را انتخاب كردند هر كارى كردند به ايران نيامد و با نيامدن خودش حوزه نجف را حفظ و نگهدارى كرد .
مردى بوده در نهايت زهد و ورع و تقوا و بحق به او كراماتى نسبت داده اند و نقل كرده اند . در عين حال مى گويند از همين مرد پرسيدند ( يك مرد عارف به خود و خودشناس و خداشناس اين طور جواب مى دهد ) اگر شما در جايى قرار بگيريد كه در آنجا يك زن اجنبى زيبايى باشد و خلوت مطلق احدى غير از خدا اطلاع نداشته باشد و از عاقبتش صددرصد مطمئن باشيد چه مى كنيد ؟