جهاد ابتدايى ، به معناى آغاز كردن نبرد عليه كفّار است و به عبارت ديگر اين كه مسلمانان به جنگ با كفّار و مشركان در دارالكفر اقدام كنند و بر آنان يورش برند(316) بدون آن كه به ظاهر، جنگى از طرف دشمنان اسلام آغاز شده باشد. اين جنگ ، براى گسترش نفوذ اسلام يـا بـرچيدن موانع دعوت اسلامى و يا نجات محرومان و مستضعفان از زير سلطه ستمگران انجام مى گيرد.
در اسـلام ، خود جنگ به عنوان (ارزش ) تلقّى نمى شود، بلكه چون مايه ويرانى و اتلاف جان و مـال اسـت ، گـونـه اى ضـد ارزش نـيـز هـست و در آيه 65 انعام در رديف عذاب هاى الهى قرار گـرفـتـه اسـت . ولى آن جـا كـه وسـيله اى براى نيل به هدفى مقدّس باشد، و عنوان جهاد فى سبيلِ اللّه بر خود گيرد، ارزش مى يابد.
جـهـاد ابـتـدايـى ، آن گـونـه كـه دشـمـنـان اسـلام تـبـليـغ مـى كـنـنـد، بـه مـعـنـاى تحميل عقيده نيست و اصولاً عقيده تحميلى در اسلام ارزشى ندارد بلكه جهاد ابتدايى ، جنگ ميان حق و بـاطـل