بر اين «عهد» كه عهد حضرت معبود به سوى اوست، هميشه نظر كند، و عهد جناب او را بر دل و بر زبان داشته باشد، و به تلاوت اين «عهد» با تدبر و با حضور قلب بپردازد، كه به زبان آوردن عهد حضرت محبوب و تكرار آن، و تدبر در معانى و اشارات آن، به جاى خود در عالم عشق و محبت، و طلب و مجاهدت، حسابها دارد، و موجب عنايتهاى مخصوصى مىگردد، حتى مكان و منزلى كه اين تلاوت در آن انجام مىگيرد، از اين حسابها و عنايتها برخوردار مىشود، و حتى ساكنان در آن مكان و منزل هم بهرهمند مىگردند.
آداب تلاوت براى تلاوت قرآن در مراتب مختلف مراقبه، آداب خاصى هست. در مرتبه اول مراقبه كه كلام ما در آن است، لازم است سالك به هنگام تلاوت قرآن آداب زير را كه از آيات و روايات بر مىآيد، مراعات كند.
الف: د رحال طهارت، و با وضو به تلاوت قرآن بپردازد.
ب: در حالى كه مسواك كرده است قرآن را تلاوت كند.
ج: با صوت زيبا تلاوت كند.
د: به هنگام تلاوت قرآن گريه كند، يا حالت گريه داشته باشد.
ه: با جهر متوسط بخواند، نه با صداى آهسته باشد، و نه با صداى بسيارى بلند.
و: در حال تلاوت، با ادب و با طمأنينه، و رو به قبله باشد، چه نشسته و چه ايستاده، و اگر نشسته مىخواند، چهار زانو ننشيند و تكيه نكند.
ز: از روى «مصحف» تلاوت كند، كه نگاه در «مصحف» و تلاوت از روى آن حساب خاصى دارد، و در روايات روى اين موضوع تأكيد به عمل آمده است.
در روايتى كه رسول اكرم صلى الله علهى و آله و سلم نقل گرديده كه فرمود:
«ليس شىء أشد على الشيطان من القرائة فى المصحف نظراً» [1] يعنى «چيزى براى شيطان سختتر و كوبندهتر نيست از تلاوت قرآن از
[1]. بحارالانوار، ط ج، ج 92، ص 202.