امر هفتم، ذكر است، و مراقبت جانب معبود در اينكه از ياد او غافل نباشد، و هميشه او را ياد كند.
لازم است در همه احوال از «غفلت» اجتناب كند، و در همه احوال در «ذكر» حضرت معبود باشد.
مقصود از ذكر در اينجا ذكر «نفسى» يعنى ذكر حق در باطن است، به اين معنى كه باطناً هميشه و در همه احوال به ياد او و مشغول به ذكر باشد، و از حضرت او غفلت نكند، چه به زبان هم به ذكر، و به عبارتى به «ورد» اشتغال داشته باشد، و چه به زبان در حال ذكر يا «ورد» نباشد، و نيز، چه در باطن به صورت «ذكر خفى» به ذكر خاصى مشغول باشد، و چه نباشد.
اوراد، يا اذكار زبانى، و همچنين اوراد، يا اذكار خفيه، بعداً و در مقام بيان امر هشتم كه «ورد» است، توضيح داده خواهد شد. ان شاء الله تعالى.
منظور در اينجا به طورى كه اشاره كرديم، اجتناب از غفلت، و توجه باطنى به حضرت معبود در همه احوال، و ياد جناب او در همه اوقات است. و اين،لازمه طلب صادقانه، و شأن طالب دردمند است كه دائماً به ياد مطلوب خويش باشد، و از او غفلت نكند، آنهم مطلوبى كه هميشه حاضر است و