يعنى «خداى عزّوجلّ از بندگان مؤمن خود هر آن بندهاى را دوست مىدارد كه زياد دعا مىكند. پس، بر شما باد دعا در سحر تا طلوع آفتاب، زيرا كه اين ساعت، ساعتى است كه در آن ابواب آسمان باز مىگردد، و روزيها در آن تقسيم، و حوايج بزرگ بر آورده مىشود».
چه مبارك ساعتى؟! پس، اين ساعت و لحظات آن را به خواب و به غفلت بگذران. توجّه داشته باش در ساعتى قرار گرفتهاى كه ابواب عفو و مغفرت، و فيض و رحمت باز است. هوشيار باش كه روزيهاى جسمها و جانها تقسيم مىشود، و هر كسى به اندازه كشكول گدايى، و !پيمانه فقر خويش اخذ مىكند. با اميد و همّت بالا قدم پيش بگذار كه خواستههاى بسيار بزرگ را برآورده مىسازند.
(دفتر پنجم مثنوى)
از خواب مابين طلوع آفتاب اجتناب كند كه از آن نهى شده است و مكروه مىباشد. بعد از نماز صبح و در تعقيب آن، تا طلوع آفتاب به عبادت و به ذكر و دعا و تلاوت بپردازد. اين ساعت، ساعتى است كه بايد به فكر حقّ در آن اهتمام زياد داشت، واز غفلت اجتناب كرد، واز شرّ شيطان و جنود او در اين ساعت به خداى عزّوجلّ پناه برد. خواب اين ساعت موجب حرمان، و غفلت در آن موجب خسران است.
[1]. اصول كافى، ج 2، ص ج، ص 478.