حال، اگر انسان خطاكار به اين عنايت مخصوص توجه نكرد، و از روى جهالت به لطف عنايت پروردگارش بى اعتنا شد، با اين بى توجهى و بى اعتنايى جرم و خطاى ديگرى را نيز مرتكب گشته است كه شايد كمتر از اصل گناه و خطاى وى نباشد، و شايد هم بزرگتر و هلاكت بارتر از آن باشد.
آيا مىشود گفت جناب كبريايى به مقام فضل و رحمت بيايد، و به بنده خطا كار بگويد بر گرد تا خطاى تو را ناديده بگيرم، و گناه تو را از ميان بردارم، و بنده كه سر تا پا فقر و عجز است اين دعوت را ناديده بگيرد، وآنگاه اينكار وى جرم و خطا نباشد؟!. (دقت شود) از گفتنيهاى دقيق در اين مقام چيزى نمىگوييم، و به همين اندازه اكتفا مىكنيم. اگر آنچه را كه گفتيم خوب فهميدى، و دريافتى كه زود توبه نكردن و زود استغفار نكردن به جاى خود جرم و خطا ،و بر خلاف ادب عبودى است، به اصل مطلب برگرد، و حساب خود را بررسى كن.
متذكر باش امور و وظايفى كه در اين مرتبه از مراقبه به آنها ملتزم هستى و مداومت مىكنى، يك سلسله وظايف عبودى است كه در ايام گذشته آنها را ترك كرده و مرتكب جرم و خطا شدهاى، و جرم و خطاى خود را مدتهاى طولانى تكرار نمودهاى، بدون اينكه زود برگردى و توبه و استغفار كنى. ترك توبه و استغفار كردهاى، يعنى ادب بندگى را زير پا گذاشته، شرم و حياى عبودى را كنار زده و پردهدرى كردهاى. براى اين جرم فضيحت بار و خطاى بزرگ كه ترك توبه و استغفار است نيز استغفار كن. و توجه داشته باش كه اين همه مانند جرايم و خطاهاى ديگر، يك جرم طولانى، و خطاى دامنهدارى بوده كه ماهها و سالها ادامه داشته است، و بايد استغفار متناسب آن باشد.