ناميده مىشود ;
3 . دادگاه (در پهلوى آدَروگ) آتشى است كه تنها از يك آتش خانگى تقديس شده ، تشكيل مىيابد . گرچه تقديس اين آتش به وسيله روحانى زرتشتى انجام مىگيرد ، اما هر فرد عادى زرتشتى مىتواند آن را خدمت كند . اين خدمت ، يعنى هيزم و بوى خوش بر آن نهادن ، مستلزم تشريفات بسيار كمى است . آتش دادگاه در دو مكان مىتواند وجود داشته باشد : يكى در معبد عمومى كه با همان تشريفات دو آتش ديگر در گنبد قرار مىگيرد ، ديگرى در اتاق كوچكى نزديك دخمه كه روحانيان يا مردم عادى زرتشتى از آن مراقبت مىكنند . همچنين در بعضى خانههاى اعيانى زرتشتى ، خصوصاً در هندوستان ، آتش دادگاه براى اجراى اعمال دينى نگاهدارى مىشد . اغلب اين آتشهاى خصوصى بعداً در معبدى مستقر گشته و تبديل به آتشكده عمومى شدهاند . آتشِ مرتبه پايينتر نمىتواند به مرتبه بالاتر تبديل گردد و اگر آتشى به ناچار بايد به آتشكده ديگرى نقل شود ، با آتش مستقر در آن آتشكده در زير يك گنبد قرار نمىگيرد ، بلكه آتش منتقل شده در اتاقى جداگانه نگاهدارى مىشود و دو آتش از يكديگر دور مىمانند . از ميان آتشكدههاى دوران ساسانى سه آتشكده كه در آنها آتش بهرام مىدرخشيده است ، از اهميت بسيارى برخوردار بودهاند :
1 . آذَرْ فَرْنْبَغ ;
2 . آذَرْ گُشْنَسب ;
3 . آذَر بُرزين مهر . هر كدام از اين آتشكدهها منسوب به يكى از طبقات اجتماعى ساسانى است : فَرْنْبَغ آتشِ روحانيان ، گُشنسب آتشِ جنگجويان و بُرزين مهر آتشِ كشاورزان است . آذر فرنبغ در دوره ساسانى در كاربان فارس جاى داشته ، اما بر طبق افسانهاى ، اصلاً از خوارزم بدان ناحيه انتقال يافته بوده است . گُشنسب كه ظاهراً آتش قديم مغان ماد بوده ، در كنار درياچه اروميه احتمالاً در شيز (تخت سليمان) در آذربايجان بوده و در دوره ساسانى مهمترين آتشكده به شمار مىرفته است . بُرزينمهر در كوه ريوَنْد نيشابور قرار داشته است . قابل توجه است كه هر يك از اين سه آتشكده به سرزمين اصلى يكى از سه سلسله بزرگ ايرانى يعنى مادها و پارتها و ساسانيان منتسب بوده است . در دوره ساسانى بُرزين مهر ، آتش ناحيه پارت ، به علل سياسى از اهميت كمترى برخوردار بوده است . علاوه بر اين سه آتشكده مهم و بزرگ ، آتشكدههاى بسيارى وجود داشته كه خرابههاى بعضى از آنها هنوز بر جاى است . شاهان ساسانى در هنگام جلوس آتشى را تأسيس مىكردند كه مبدأ سالهاى پادشاهى آنان به شمار مىرفت . امور آتشكدهها در دوران ساسانى بر عهده ديوان خيرات (ديوانِ كِردَگان) يا اوقاف (رُوانَگان) بوده است ، و خطى كه محاسبات امور آتشكده بدان نوشته مىشده «آتش هَمار دفيره» نام داشته است . پس از اسلام برخى آتشكدهها تا چند قرنى بر جاى ماندند ، ولى با گرايش ايرانيان به اسلام به تدريج از شمار آنها كاسته شد و به ويرانى گراييد . ويرانههاى بسيارى از آنها اكنون باقى است . بعضى آتشكدهها با تغييراتى تبديل به مسجد شد ، مانند مسجد جمعه اصفهان يا اردستان و جز آن . در معمارى دوره اسلامى ايران ، به ويژه در ساختمان مساجد از طرح بناى آتشكدهها (چهارطاق) استفاده شده است . (دائرةالمعارف بزرگ اسلامى) از امام باقر (ع) نقل است كه چون آدم دو فرزند خود :هابيل و قابيل را امر كرد كه قربانى كنند وهابيل گوسفنددار بود و قابيل كشاورز ، هابيل گوسفندى را از بهترين چيره بود ، در اواخر عمر خويش به مصر رفت و در خانقاه صلاحيه آنجا اقامت گزيد تا مرگش در رسيد . وى را تاليفاتى نيكو است ، از جمله : «فاكهة الخلفاء و مفاكهة الظرفاء» و «عجائب المقدور فى اخبار تيمور» و «منتهى الارب فى لغات الترك و العجم و العرب» و «التاليف الطاهر» دو جزء در سيره ملك ظاهر . و چند كتاب ديگر . سال فوت وى 854 هـ ق به ثبت رسيده . (اعلام زركلى)
محيى الدين . به «محيى الدين» رجوع شود .
صالح بن عبدالوهاب (م ح 840 ق) از فقها و علما و محدثين و شعراى مشهور شيعه در قرن نهم هجرى . قصايد وى در مدح و منقبت و سوگ و مرثيه حضرات ائمه طاهرين معروف است . از آن جمله : در مدح و مرثيه امام حسين (ع) :اضحى يميس كضعن بان فى حُلىقمر اذا ما مر فى قلبى حلا سلب العقول بناظر فى فترةفيها حرام السحر بان محللا تا اين كه مىگويد : ولقد برى منى السقام و بث فىلجج الغرام معالجا كرب البلا و جرت سحائب عبرتى فى وجنتىكدم الحسين على اراضى كربلا الصائم القوام و المتصدق الطّعام افرس من على فرس علا رجل