خود زن در آن حالت احساس شرم و نقص مى كرده خود را مخفى مى ساخته است .
قبلا از ويل دورانت نقل كرده ايم كه گفت :
(( پس از داريوش مقام زن مخصوصا در ميان طبقه ثروتمندان تنزل پيدا كرد . زنان فقير چون براى كار كردن ناچار از آمد و شد در ميان مردم بودند آزادى خود را حفظ كردند . ولى در مورد زنان ديگر گوشه نشينى زمان حيض كه برايشان واجب بود رفته رفته امتداد پيدا كرد و سراسر زندگانى اجتماعى ايشان را فرا گرفت )) .
و هم او مى گويد :
(( نخستين مرتبه كه زن حيا و شرم را احساس كرد آن وقت بود كه فهميد در هنگام حيض نزديك شدن او با مرد ممنوع است )) .
درباره اينكه زن ابتدا در خود احساس نقص مى كرده است و سبب شده كه همه خود او و هم مرد , او را موجود پست بشمارد , سخنان زيادى گفته شده است . خواه آن سخنان درست باشد و خواه نادرست , با فلسفه اسلام درباره زن و پوشيدگى زن رابطه اى ندارد . اسلام نه حيض را موجب پستى و حقارت زن مى داند و نه پوشيدگى را به خاطر پستى و حقارت زن عنوان كرده است , بلكه منظورهاى ديگرى داشته است , چنانكه بعدا خواهيم گفت .