بسزاست .
فصل ششم : در بيان اينكه يكى از شرائط مهم تأثير اذكار و ادعيه طهارت داعى و ذاكر است .
فصل هفتم : در بيان اينكه بايد عبارت دعا را صحيح ادا كرد و از لحن در آن اجتناب نمود , زيرا دعاى ملحون به سوى حق جل على بالا نمى رود .
فصل هشتم : در بيان اينكه دعاء موقت و مأثور براى شيعه مستضعف است , نه شيعه مستبصر , زيرا كه او به فعليت رسيده و بالغ است . خود مى داند كجا و چگونه بخواهد و چه بگويد .
فصل نهم : در بيان دو مطلب است
1 : اينكه هر كسى را استعداد خاصى است و نبايد از يك ذكر خاص نسبت به همه افراد تأثير واحدى را انتظار داشت .
2 : اينكه آنچه از القاءات و تمثلات كه در حال ذكر و دعا عايد ذاكر و داعى مى شود , همه درونيند , نه بيرونى .
فصل دهم : در بيان اينكه مطلب اهم در دعا مراعات كردن ادب مع الله است .
فصل يازدهم : در بيان سر استجابت دعاء و اينكه دعاء از اسباب مؤثره در عالم است , نه مخالف سنت جاريه الهى .
اين رساله تا كنون مكرر به طبع رسيده است و آخرين بار توسط انتشارات تشيع در تيراژ 3000 نسخه طبع و منتشر شد .
اين رساله كه به (( باب رحمت )) نام گرفته است , درجات اهل سلوك را به اجمال درسى درجه بيان مى كند . حضرت استاد دام بقاءه در ابتداى رساله چنين نگاشته است :
(( اين مفتاق الى الله و مشتاق الى لقاء الله حسن بن عبدالله طبرى آملى در اين وجيزه درجات عارف را كه در حقيقت مدارج الى الله ذى المعارج