مرحوم شيخ ذبيح الله محلاتى در كتاب وقايع الايام خود در ضمن ذكر تاريخ وفات مرحوم شيخ اسماعيل محلاتى متوفى 1343 مى نويسد: ايشان را به گردن حقير حق بسيارى است كه از اداى شكر آن عاجزم براى اينكه ايشان سبب شدند كه حقير در رشته تحصيل داخل شدم والا حقير در محلات به كارگرى لقمه نانى تحصيل مى كردم چون حقير در حدود ده سال داشتم كه پدرم فوت شد و به جز يتيمى ميراثى براى من نگذاشت ناچار به شغلهاى گوناگون تحصيل معاش مى كردم تا اينكه سالى به همراه زوار عازم عتبات شدم و در نجف در كنار زوار به خدمت ايشان رفتيم احوال يك يك را پرسيد چون نوبت به حقير رسيد بنده را معرفى كردند و يكى از اهل محلات كه كاملا به منويات من دانا بود عرض كرد ايشان خيلى مايل به درس خواندن هستند.
فرمودند: شما چرا مخارج ايشان را تحمل نمى كنيد تا مشغول تحصيل شود؟ شما از بابت وجوه شرعيه مخارج او را تحمل كنيد من قبول مى كنم ، چند نفر تقبل كردند حقير در آن وقت از خوشحالى در پوست خود نمى گنجيدم از فرح و سرور مى خواستم پرواز كنم و پيش از اينكه وارد منزل ايشان شوم از مولى اميرالمؤ منين عليه السلام اين در خواست را كرده بودم ولى متاءسفانه چون به محلات مراجعيت كرديم كسانى كه وعده داده بودند به عهد خود وفا نكردند ولى شوق تحصيل حقير را وادار به هجرت به عتبات عاليات كرد.(113)