(سماء) در جمله (وَأَنْزَلْنا مِنَ السَّماءِ) به معناى مطلق بلندى است. اتفاقاً يكى از معانى (سماء), همان بلندى است.
ابن عباس مى گويد: (سماء) عبارت است از چيزى كه (علاك وأظَلَّك), يعنى چيزى كه بالاتر از تو قرار گيرد و بر سر تو سايه بيندازد.
چون ابرهايى كه از دريا برمى خيزند, در نقطه مرتفعتر از ما قرار مى گيرند و پس از يك رشته فعل و انفعالْ به صورت قطرات باران به دشت و دمن مى ريزند, خداوند در اين مورد لفظ (سماء) را به كار برده و فرموده: (وَاَنْزَلْنِا مِنَ السَّمِاءِ مِاءً)
البته (سماء) در قرآن معانى ديگرى نيز دارد; مثلاً, در همين آيه مورد بحث (آيه دهم سوره) به معناى (اجرام و ستارگان) به كار رفته است, چنان كه فرمود:
(خَلَقَ السَّمِواتِ بِغَيْرِ عَمَدٍ تَرَوْنَهِا آسمانها (اجرام و ستارگان) را بدون ستونى كه ببينيد آفريد)
البته (سماء) در قرآن معانى ديگرى نيز دارد كه يكى از كليدهاى حل آيات مربوط به آفرينش آسمانها اين است كه بدانيم (سماء) در قرآن در يك معنا به كار نرفته است.
آيات مربوط به خلقت و آفرينش آسمانها, از مباحث شايان دقت قرآن است و پرده بردارى از رازى كه در اين آيات وارد شده است, در گرو اين است كه مجموع آيات در يك جا گردآورى گردد, سپس با تأمل و تدبير در مفردات و جمله هاى آيه ها, هدف قرآن روشن گردد.