در حكومت علوي مخالفان سياسي، به سبب ابراز مخالفت، از حقوق خودمحروم نمي‌شوند.
حفظ جان و تأمين امنيت مخالف و نيز خونخواهي از قاتل‌وي وظيفه حاكميت است.
در اين نظام، مخالف حق دارد از حقوق و آزادي‌هاي ديگر شهروندان‌برخوردار شود. او در انديشه و عقيده، نقد حكومت و حاكمان، تشكيل انجمن‌و گروه، حضور در فعاليت‌هاي اجتماعي و ساير شؤون فردي و اجتماعي آزاداست و چون ديگر شهروندان از مزايا و امكانات جامعه اسلامي بهره مي‌برد.
بي ترديد اگر مخالفت مخالفان درعمل به معارضه نظامي، توطئه يا بر هم‌زدن نظم و امنيت بينجامد، با واكنش طبيعي حاكميت رو به رو مي‌شود؛ ولي‌در اين موقعيت نيز امام علي(ع) مخالف را داراي حقوق قي خاص مي‌داند. اين‌حقوق عبارت است از: حق هدايت و راهنمايي، حق رعايت اصول جنگ وحمايت از غير نظاميان، حق كرامت انساني، حق پايبندي به پيمان و حق‌استيمان.