آنچه در دل ها از كينه و حسد دارند، برمى كَنيم [تا در صفا و صميميّت با هم زندگى كنند].

داراى نفس مطمئنّه هستند:

(يـا اَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةَُ ارْجِعى اِلى رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةًَ فَادْخُلى فى عِبادىَ وَادْخُلى جَنَّتى )( 235)

تو اى روح آرام يافته ، به سوى پروردگارت بازگرد در حالى كه هم تو از او خشنودى وهم او از تو خشنود است . پس داخل شو در بندگانم و در بهشتم وارد شو!

در بهشت سخن لغو و گناه آلودى نشنوند.( 236) دورى از گناه ، بيهودگى ، دروغ ، تهمت وخـيـانـت بـرتـريـن لذت مـعـنـوى اسـت و هـمـچـنـيـن شـادى ، جـزو نـعـمـت هـايـى اسـت كـه اهل بهشت از آن برخوردارند و چنين بدانان خطاب مى شود:

(اُدْخُلُوا الْجَنَّةَ لا خَوْفٌ عَلَيْكُمْ وَ لا اَنْتُمْ تَحْزَنُونَ)( 237)

داخل بهشت شويد كه نه ترسى داريد و نه غمناك مى شويد.

و آنان خدا را شكر مى كنند و مى گويند:

(اَلْحَمْدُ لِلّهِ الَّذى اَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ)( 238)

ستايش خدايى را كه غم را از ما زايل كرد.

درهاى بهشت

امام باقر(ع ) درباره درهاى بهشت مى فرمايد:

بهشت را هشت در است .( 239)

همچنين ، امام صادق (ع ) مى فرمايد:

بـر بـالاى درهاى بهشت نوشته اند: (صدقه ده برابر و قرض الحسنه هيجده برابر پاداش ‍ دارد.)( 240)

بـسـيـار بـودن درهـاى بـهشت از آن روست كه هر گروهى از درى وارد شوند كه شايسته جايگاه آنان است .

نقل است كه پيامبر خدا(ص ) فرمود:

درى اسـت براى بهشت به نام (باب المجاهدين ) كه مجاهدان ، از آن در مى آيند و... ملائكه به آنان خوشامد مى گويند.( 241)

در حديثى ديگر آمده است :

نام يكى از درهاى بهشت (ريّان ) است كه تنها روزه داران از آن وارد مى شوند.( 242)

بـاب المـعـروف ، بـاب الرّحـمـه ، بـاب الصبر، باب الشكر، و باب البلاء نام درهاى ديگر بهشت است .( 243)

سيماى بهشتيان

شادابى چهره ها

(وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُسْفِرَةٌَ ضاحِكَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ)( 244)

آن روز [طايفه اى كه اهل ايمانند] رخسارشان فروزان است ، خندان و شادمانند.

(وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناضِرَةٌَ اِلى رَبِّها ناظِرَةٌ)( 245)

چهره هايى آن روز شاداب است و به سوى پروردگار خويش مى نگرند.

(وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ ناعِمَةٌ)( 246)

چهره هايى آن روز از نعمت ها بهره مندند.

افتخار و دعوت از ديگران

در سـوره (الحـاقـه ) مـى خوانيم كه چون نامه عمل خوبان را به دست راستشان دهند، ازشادى ، ديگران را فرامى خوانند و فرياد برمى آورند:

(... هاؤُمُ اقْرَءُوا كِتابِيَهْ اِنّى ظَنَنْتُ اَنّى مُلاقٍ حِسابِيَهْ)( 247)

كتاب مرا بگيريد و بخوانيد، من مى دانستم كه به حسابم مى رسم .